En route (deel 5)

We gingen het regelen. Ik had geen keus. Olav had me smekend aan gekeken, David had alleen maar gegrijnsd. Dus waren we op weg naar Interlaken om dingen te boeken. Daarna zou David ons wat laten zien van Interlaken, met een restaurant om de dag af te sluiten. Olav wilde als eerste naar het kantoortje van de organisatie die alles organiseerde. De muren hingen er vol met posters van de meeste spannende dingen.
‘Je kunt hier ook raften,’ zei Olav.
‘Nu beslissen,’ lachte ik. ‘Je kunt een van de twee dingen gaan doen.’
Hij glimlachte, ik wist wel wat zijn keus zou zijn. David regelde het. De dag erna kon het gebeuren.
‘Zwei personen?’ hoorde ik de man vragen.
‘Drei,’ zei ik droog over de schouder van David.
David keek verbaasd lachend om, Olav zijn mond viel open. Hij glunderde. Ik had de nacht ervoor al besloten dat ik mee zou gaan. Waarom weet ik niet. Maar ik wilde er bij zijn, het meemaken. Stiekeme droom misschien? David regelde het verder, we betaalden vooraf. We kregen een routebeschrijving mee, om half 5 zouden we vertrekken. Overdag gingen de gondels gewoon voor de toeristen, daarna kon de baan stil gezet worden. Toen we buiten waren schudde ik mijn hoofd. Waar ging ik aan beginnen. Ik begon de opwinding van Olav te begrijpen toen hij wist dat hij ging parasailen. Ik had hetzelfde gevoel. Hij had een dag lang rondgelopen met dat gevoel, ik nu ook. Olav sloeg zijn arm om me heen toen we buiten liepen.
‘Gaaf, pap, dat je mee gaat. Durf je wel?’
Achter me hoorde ik David lachen.

Daar stonden we dan. Klaar om de gondel in te gaan. We zouden tot boven een meertje gaan, daar zouden we springen. Olav was stil. Hij had net de Olsens zien vertrekken, die gingen aan de oever staan. We kregen een harnas aan, de gondel stond al te wachten. Met ons waren nog twee Engelsen. Ze keken zelfverzekerd, hadden dit al vaker gedaan. Ik keek wat minder vrolijk. Ook David keek strak. Olav bleef bij me in de buurt, liet het compliment van de Britten dat hij dat ging doen op zijn leeftijd gelaten over zich heen komen. We stapten in en met een schok kwam de gondel in beweging. We gleden een stuk door, bij iedere mast van de kabel kreeg je een zucht in je maag. Dat rare gevoel had ik toch altijd wel in zo’n ding, maar nu vooral extra door de spanning. Werd ik misselijk? Nee, niet echt, maar ik had me wel eens beter gevoeld. We zagen het meer al in de verte. Olav keek naar buiten, een strakke blik op de blauwe vlek in de verte die snel dichterbij kwam. Er werd wat onduidelijks in de intercom gezegd. Midden boven het meer stonden we stil. Raar idee om zomaar met die gondel stil te hangen. Normaal gesproken zou je lichte paniek voelen, maar nu was het de bedoeling. Nou ja, lichte paniek voelde ik wel. De Engelsen gingen eerst. Ik keek met bewondering hoe de eerste zelfverzekerd aan de rand ging staan terwijl de tweede verder ingesnoerd werd met zijn voeten. Er werd afgeteld, met een flinke kreet dook hij de diepte in. Je voelde de schok in de gondel. Ik keek naar beneden, zag hem terug veren. Op een afstandje lag de boot klaar waar ze je in lieten zakken.
‘Ze dippen je,’ zei David droog.
‘Dippen?’ vroeg ik.
‘Je raakt het water de eerste keer.’
Oh, fuck.
De tweede Brit ging. Zelfde nonchalante houding, zelfde brede grijns toen hij bij de rand ging staan. Ik keek weer een keer naar beneden. Dat moest ik maar niet doen. Wat een diepte. 135 meter was me verteld. Weer die schok in de gondel. Een kreet van beneden, de andere lachende Brit in het bootje. Ze riepen iets tegen elkaar maar ik kon het zo niet horen. De twee mannen van de organisatie lachten er in ieder geval wel om. Daarna keken ze serieus.
‘First time, right?’ vroeg een van de twee in een Duits accent aan ons.
We knikten.
‘Oké, this is what you must do.’
Hij gaf uitleg, tips, waar we onze handen moesten laten. En vooral, recht vooruit kijken. David ging als eerste, hadden Olav en ik besloten. Daarna Olav, vond ik. Ik als laatste. Olav vroeg me waarom.
‘Als jij toch niet durft blijf ik bij je. Ga ik met je terug met de gondel. Ik laat je hier niet alleen.’
Hij knikte serieus. Daarna weer die uitdagende grijns. ‘Dus als ik spring, moet jij ook.’
Ik grijnsde.
‘Ja, pap, dan moet jij ook, of je nou durft of niet.’
‘Dan is David altijd nog bij je in die boot.’
Olav glimlachte. Ik keek naar David, die stond bij de deur. Dik elastisch koord aan zijn enkels. Ze begonnen Olav’s voeten vast te zetten. David keek niet meer om, zei niets meer. Ik zag de zijkant van zijn gespannen gezicht. De man telde af, bij “drie” keek David naar beneden. En bleef staan. Ik zag zijn rug op en neer gaan van het ademen. De man stelde hem gerust, niets aan de hand. Vooruit kijken, niet naar beneden. Niet noodzakelijk om te springen, je kunt je ook gewoon laten vallen. Ze telden weer af. David zakte door zijn knieën, bij drie viel hij naar buiten met een zachte kreun. Ik keek naar beneden, zag wat water spatten toen hij op het laagste punt was. Daarna schoot hij weer omhoog. Ik hoorde een schreeuw, maar die was triomfantelijk. De gondel schommelde. De lier zoemde, David zakte langzaam in de boot. Olav werd naar voren gehaald. De lier zoemde weer, sneller. De haak werd binnen gehaald en vast gemaakt aan de enkels van mijn zoon. Hij keek even naar me. Zo gespannen had ik hem nog nooit gezien. Ik pakte even zijn schouders vast, glimlachte. Ik wist het toen al zeker, dat ging hij halen. Hij stond aan de rand, er werd afgeteld. Hij bleef staan, knikkende knieën. Er werd nog een keer afgeteld. Weer bleef hij staan, schudde zijn hoofd. Ik zei niets. Als ik nu ging zeggen dat het niet uitmaakte dat hij niet durfde dan sprong hij nooit meer.
‘Je kunt het, Olav.’
Hij keek niet om, haalde een keer diep adem.
‘Come on, big boy!’ hoorde ik vanuit de boot één van de Britten roepen.
Dat toverde een kleine glimlach op zijn gezicht. Er werd weer afgeteld, hij had zijn ogen dicht. En hij sprong. Het was even doodstil, daarna kraakte de gondel licht toen hij op zijn diepste punt was. Ik bleef kijken en zag hem bungelen. Het bleef stil en dat baarde me zorgen. Toen hij voor de tweede keer terugveerde zag ik zijn armen gekromd naast zich, met gebalde vuisten. Als die van een overwinnaar.
‘YES!’ hoorde ik hem roepen.
Ik was trots, gerust gesteld. Even maar. Er werd aan mijn enkels gemorreld. Geen weg terug, of het moest met de gondel zelf zijn. Wat maakte die lier een kutgeluid. Ik schuifelde naar de rand nadat alles was vastgemaakt. Ik keek naar beneden. Stom. Ik zag David en Olav in de boot zitten met een brede grijns naar elkaar toe. Ineens zag ik de Olsens staan aan de oever, op de plek waar de boot weer zou aanmeren. Olsen zwaaide. Ik wilde mijn hand opsteken maar durfde niet. Mijn knieën waren week. Nog even en ik zakte er vanzelf doorheen. Niet nadenken nu. Ogen dicht. Daardoor voelde ik ineens mijn hart kloppen in mijn keel. Klamme handen. Rare smaak in mijn bek. Achter me in de verte hoorde ik iemand tellen. Bij “twee” hoorde ik hem weer dichtbij. Niet nadenken nu. Ogen dicht houden. “Drie”. Ik voelde de zolen van mijn voet over de rand rollen, daarna was er geen houden meer aan. De sensatie van de vrije val was niet te beschrijven. Ik hield mijn ogen dicht. Ik raakte het water, met een ruk schoot ik weer omhoog. Toen deed ik mijn ogen open. Olav met zijn mond open zag ik snel kleiner worden. In het dode punt zweefde ik, balde mijn vuisten. Ik weet niet meer wat ik geroepen heb, maar het was hard. Ik zag het water weer op me af komen, maar deze keer ging ik niet zo diep. Weer die ruk aan mijn voeten, weer die halve tel stilhangen, daarna weer die zucht naar boven. Dit was waanzinnig.

Langzaam lieten ze me zakken, met gestrekte benen zat ik even later op de bodem van de boot waar ze me losmaakten. Olav keek me nieuwsgierig aan, maar werd meteen gerust gesteld door de ongelooflijke grijns op mijn gezicht. Die kabel werd opgetrokken, de gondel zette zich weer in beweging. Ik gin naast Olav zitten, sloeg een arm om hem heen. Hij glunderde. Ik vroeg me af wie trotser was, ik op hem of hij op mij.

Olsen en zijn vrouw lachten breed toen we aan de kant kwamen. Krista liep meteen op Olav af die zich ineens wel heel mannelijk gedroeg. David zag het en knipoogde naar me. Ik lachte, pakte hem even vast, waar ik in de boot geen kans voor had gehad. Hij hield me wat langer vast, keek me in mijn ogen. Ik grijnsde. Dit was een mooie dag. Ik zag nog net dat Krista Olav kuste, op zijn wang, zijn hand losjes op haar rug. Olsen zag het en knipoogde naar me. Ik knipoogde maar terug. We werden naar het busje geroepen die ons terug zou brengen naar de startplaats van de gondel. Ondertussen trokken we onze harnassen verder uit en legden die achter in de bus. Olsen groette ons, zei dat hij ons wel weer op de camping terug zou zien. Ik knikte, stak mijn duim omhoog. De Britten sloegen Olav een keer op zijn rug, feliciteerde hem. Ze waarschuwden hem ook, eenmaal gesprongen, nooit de laatste keer. Dit was verslavend. En daar kon ik ze alleen maar gelijk in geven.

Met warme pizza’s in dozen kwam we terug op de camping. Ik had honger gekregen van dit avontuur. Niet veel later zaten we met zijn allen bij elkaar. Er werd geproost op de goede afloop. Krista zat naast Olav, uiteraard, met een veilige afstand tussen hun in, zodat we maar niets zouden denken. Alsof we die kus vanmiddag niet gezien hadden. David zat naast me, keek af en toe naar me. We zijn nog lang blijven zitten, tot ver nadat de Olsens al gingen slapen. We stonden met zijn drieën nog steeds strak van het hele gebeuren.
‘Morgen even naar Interlaken,’ zei ik.
‘Krista’s vader heeft ook foto’s gemaakt.’
‘Weet ik. Maar zij ook. Vanuit de boot.’
‘En vanaf de kant,’ zei David. ‘Met film ook weer.’
‘Ik baal er van dat ik mijn laptop niet heb meegenomen,’ zei ik. ‘Dan hadden we ze hier nog een keer kunnen bekijken.’
Olav lachte alleen nog maar. Ik zag aan zijn ogen dat hij moe was. Ik dronk mijn flesje leeg en besloot dat het ook mijn laatste was.
‘Bek schrobben en naar bed,’ zei ik toen Olav me vragend aan keek.
Hij knikte, samen met David.

Olav lag op zijn rug in zijn slaapzak, lag te kijken hoe ik me omkleedde. Ik dook naast hem in mijn bed en staarde naast hem naar het plafond.
‘Ik leef nog,’ zei ik verbaasd.
Olav lachte. ‘Het was gaaf.’
‘Zeker weten. Je hebt mooie verhalen als je thuis komt.’
‘Mama krijgt een inzinking als ze de foto’s ziet.’
Ik grinnikte. ‘En ik krijg op mijn donder dat ik jou dat heb laten doen.’
‘Veel beter dan Texel dit.’
‘Daar kun je parachute springen.’
‘Alsof ik dat van mama mag. Bovendien, Frits zou toch niet meegaan.’
‘Zou je denken?’
‘Frits is een watje.’
Ik grinnikte. ‘De twee jongens misschien wel.’
‘Ook niet. Watjes.’
‘Jij stond anders ook niet echt stevig,’ pestte ik hem. ‘Ze hebben bij jou ook een paar keer moeten tellen voordat je ging. Net als David. Ik sprong meteen.’ Hij lachte schamper, spottend. Ik grinnikte. ‘Ik dacht dat ik dood ging van de zenuwen.’
Olav zuchtte tevreden.
‘Gaf ze jou nou een kus daar aan de kant?’
Olav zei niets. Ik keek naast me en zag hem glimlachen.
‘Goed dat ik je die condooms gegeven heb,’ daagde ik hem uit.
‘Pap…’ Hij zei het bijna smekend.
‘Ik hou er al over op. Ik mag het toch wel leuk voor je vinden?’
Hij zuchtte.
‘Wat is er?’
‘Niks. Maar jij denkt meteen dat we seks hebben. Dat heb ik nog nooit gedaan zelfs.’
‘Eens is de eerste keer.’
‘Pap…’
‘Eng idee?’
Ik hoorde hem naast me zijn schouders ophalen.
‘Nieuwsgierig?’
Weer dat geschuif van zijn schouders. Ik ging op mijn zij liggen, mijn hoofd steunend op mijn hand.
‘Maak je je er zorgen om?’
Stil.
‘Bang om af te gaan?’
Hij keek me aan met een blik waarin ik meteen zag dat ik beet had.
‘Enger dan bungee-jumpen?’
Hij bleef naar het plafond kijken.
‘Jongen, geen zorgen maken. Niets moet.’
‘Iedereen doet er altijd zo lacherig over.’
Ik lachte. ‘Olav, dacht je soms dat ik niet nerveus was de eerste keer?’
Zijn ogen gingen wat verder open.
‘Ik werd gek van de zenuwen, dat kan ik je wel vertellen. Iedereen. Voor iedereen is het een hele stap.’
Hij glimlachte.
‘Stap voor stap, jongen,’ zei ik. Ik dacht aan de boxershort op zijn enkels in de douche. ‘Niet alles tegelijk, hoeft helemaal niet. Hij hoeft er niet meteen in hoor. Beetje voelen, kijken, strelen… De echte seks komt daarna vanzelf wel een keer.’
Hij bleef stil.
‘Je hoeft het me niet te vertellen hoor. Die condooms hou je maar gewoon. Kan ik ook niet tellen hoe vaak je het gedaan hebt.’
Hij lachte.
‘Of in je eentje gebruikt hebt om een keer uit te proberen hoe zo’n ding werkt en voelt.’
Ik zag hem even nadenken. Meteen daarna glimlachte hij en draaide zich op zijn zij. Hij knuffelde me even. Ik had de grote bek weer een beetje gerust gesteld.

De dag erna werd de truc van het zwembad weer gebruikt. Pa en ma Olsen gingen op stap, ik bewaakte het fort. David ging weer in zijn eentje weg. Ik vond het best. Nadat we tussen de middag gegeten hadden vertelde ik ze dat ik boodschappen ging doen. Ik zou de sleutel van de bus op het voorwiel leggen, dan konden ze wat te drinken pakken als ze dat wilden. Olav knikte ongeïnteresseerd, pa was lastig met zijn huishoudelijke mededelingen. Toen ik naar het dorp liep ging ik langs het zwembad en zwaaide. Ze zwaaiden terug, vrolijk. Even een wandeling in mijn eentje. Ik had de tijd. Ik liep op mijn gemak over een pad dat tussen de bomen lag en genoot van de schaduw, de ritselende bladeren boven me door de zachte wind. Ik slenterde door de supermarkt, nam mee wat ik moest hebben en slenterde terug. De bus stond gelukkig al weer in de schaduw. Ik had genoten van mijn wandeling. Ik zette de twee tassen neer, voelde op het voorwiel en vloekte van binnen. Geen sleutel. Die had die sukkel natuurlijk in zijn zak gestoken toen hij terug ging naar het zwembad. Ik zuchtte, baalde er van dat ik terug moest lopen. Ik had beter moeten weten. Er kraakte wat in de bus. Stokstijf stond ik stil. Als dit was wat ik dacht moest ik maken dat ik weg kwam. Mét de boodschappen. Voorzichtig keek ik naar de achterkant van de bus, luisterde. Het was stil voor zover ik kon horen. Het gordijn was niet helemaal dicht. Ik keek voorzichtig naar binnen, om zeker te weten dat ik met die hele zooi nog een wandeling moest gaan maken. Ik zag de blote rug van Olav, haar benen, zijn billen gingen op en neer, knepen iedere keer samen in een traag tempo. Zij lag onder hem, ze zoenden, haar borsten klem onder hem. Ze graaide door zijn haren. Ik moest weg. Alweer. Eerst de douches, nu mijn bus. Olav richtte zijn hoofd iets op, leunde op zijn handen. Hij keek tussen hun in. Hij maakte lange halen, ik zag hem in en uit haar glijden. Hij keek in haar ogen, sloot ze en kreunde. Zijn bekken schoot zo diep mogelijk naar voren. Daarna viel hij op haar. Zijn billen knepen nog een paar keer samen. Ze zoenden kort. Hij kwam weer omhoog en gleed uit haar. Hij hield het condoom met een hand vast toen hij zich uit haar terug trok. Vol. Ik wilde bewegen maar kon niet. “Knoopje erin, jongen,” dacht ik bij mezelf, “anders wordt het een rotzooi in mijn bus.” Daarna draaide ik me om. Ik pakte de tassen voorzichtig op en liep snel weg. Voordat ze me konden zien. Wat nu? Hoeveel tijd zou ik ze geven? Ik maakte me zorgen om het vlees in de tas, dat moest eigenlijk de koelbox in. Ik glimlachte om mezelf. Waarom dacht ik daar nou weer aan? Ik liep aan de zijkant het veld af, pakte het wandelpad dat om de camping liep. Ik zag een bankje en ging zitten. Door de struiken heen kon ik een stukje camping zien. Na een kwartiertje zag ik ze lopen. Handdoek over hun schouder, op weg naar het zwembad. Ik glimlachte, pakte de tassen en liep weer terug. De sleutel lag netjes op het voorwiel. Mooi, niets aan de hand, hier hoefde niet over gepraat te worden. Snel deed ik alles in de koelbox en trok een biertje open. Die zette ik op tafel en kon mijn nieuwsgierigheid niet bedwingen. Ik trok de achterdeur open. Slaapzakken lagen netjes, maar de geur van die twee hing er nog lichtjes. Deur dicht, laat maar gaan. Ik was benieuwd waar hij het condoom gelaten had. Ik glimlachte, zijn probleem. Hij was wel nonchalant, maar die zou hij vast niet ergens laten slingeren. Ik ging zitten, nam een slok en deed de rugleuning achterover. Ogen dicht. Trots op mijn zoon, stiekem.

Wat me nog het meest verbaasde was de manier hoe hij deed toen hij terug kwam. Tijdens het eten, het drinken daarna, waar haar ouders toch ook bij zaten, geen spoor van wat dan ook te zien op zijn gezicht. Of op die van haar. Knap. Ik kon niet anders zeggen. David was ook stil. Ik had geen idee waarom. Ik kon hem er nu niet naar vragen, met de Olsens er bij en Olav. Die ging er trouwens weer vandoor met Krista. “Ze hadden nog wat meer jongeren leren kennen, die zaten verderop bij elkaar.” Tuurlijk, jongen. Goed, ik had stiekem voorinformatie, maar dit was toch wel erg doorzichtig. Olsen en zijn vrouw hadden niets in de gaten leek het. Dat kon toch niet? Die zouden toch ook wel hun vermoedens hebben? Ik ging er in ieder geval niet over beginnen met ze. Ze dronken vrolijk door. David deed met ze mee, ik had al een week eerder besloten dat ik Olsen niet ging proberen bij te houden. Het werd een lacherige sfeer. Olsen ging de volgende dag kano’s huren. Of Olav zin had om mee te gaan. Ik had nou al twee dagen op hun dochter gepast, ze wilden wat terug doen. Ik voelde me meteen schuldig. Op hun dochter gepast. Mooie oppasser was ik. Terwijl zij dachten dat hun dochter in goede handen was werd ze misschien wel ontmaagd door mijn lieve zoon. Aan de andere kant, ik had op haar gepast, ze was beschermd door mijn condoom. Ik gaf ze maar gelijk. Olav en Krista waren op tijd weer terug. Schuldgevoel over vanmiddag? Voorzichtig om niet te verraden? Geen idee, maar Olav reageerde enthousiast toen Olsen het ze voorstelde. Olav keek naar mij. Waarom zou ik nee zeggen. Hij glimlachte tevreden. De Olsens gingen weer. Vroegslapers, maar wat wilde je anders na zoveel drank. Krista ging met Olav tanden poetsen. David keek ze met een duffe blik na. Hij schrok van mijn vragende blik toen hij me weer aan keek.
‘Je bent stil,’ zei ik.
Hij zei niets nadat ik dat gezegd had.
‘Ik ga morgen naar huis denk ik,’ kwam er toen ineens uit.
Ik keek verbaasd. ‘Morgen al? Je zou toch langer blijven?’
‘Ik heb vandaag gekeken, als ik morgen aan het eind van de middag de trein pak in Interlaken, kan ik met de nachttrein naar huis.’
‘Gaat niet goed?’
Hij zweeg, keek naar Olav die terug kwam. Hij wenste Krista welterusten van een afstandje en kwam bij onze tafel staan.
‘Ik ga slapen.’
‘Je mocht haar wel een nachtzoentje geven hoor, daarnet.’
‘Erg leuk pap,’ protesteerde hij.
David keek me aan. Olav liep naar de achterkant van de bus.
‘Hebben we net bij de wastafels al gedaan hoor,’ hoorden we spottend terwijl hij de deur open deed.
‘Dan is het goed, jongen,’ grijnsde ik.
Ik hoorde hem grinniken vlak voor hij de deur dicht deed.
‘Jij bent gemeen,’ glimlachte David.
‘Soms,’ lachte ik. ‘Maar waarom ga je morgen al,’ zei ik een stuk zachter.
David keek naar de bus. Ik pakte mijn flesje van tafel en wenkte hem. Iets verderop was een bankje, daar liet ik hem naast me zitten.
‘Vertel op,’ zei ik. ‘Als je wilt tenminste.’
‘Ik moet gewoon weg,’ zei hij.
‘Je hebt nog een paar dagen. Waarom nu zo opeens?’
‘Gewoon, het is mooi geweest. Ik heb genoeg van jullie geprofiteerd.’
‘Wat is dat nou weer voor onzin? Als we dat echt zo hadden beleefd had ik je ook niet aangeboden om mee te gaan naar hier. Ik hoop dat je dit morgen zo niet uitlegt aan Olav, want die lacht je vierkant uit.’
David keek naar me.
‘En hij gaat je ompraten. Die gaat het heel jammer vinden als je morgen al vertrekt.’
David zijn gezicht vertrok even.
‘Wat?’
‘Niks, laat maar.’
‘David? Wat is er met Olav?’
‘Olav is leuk, gevat, goede manieren, grappige humor. Het is een mooie jongen. Leuke gast om in je buurt te hebben. Niet kwaad worden maar…’
Er bekroop me iets engs.
‘… Olav is een jongen die ik altijd als zoon had willen hebben.’
‘En wat dus nooit gaat gebeuren omdat je homo bent?’
Hij zuchtte. ‘Zoiets.’
‘Geniet er dan nog een paar dagen van.’
‘Ik voel me schuldig. Alsof ik je bedonder achter je rug om. Jij bent gescheiden, je hebt twee weken kwaliteitstijd met hem. En ik sta daar stiekem op mee te liften. Ik heb het gevoel dat ik stiekem dingen van je wil die jij niet kunt, niet wilt…. Dat zeg ik verkeerd, niet zou moeten willen geven. Het is jouw zoon, niet de mijne.’
Ik staarde voor me uit en dacht na. Stef vloog door mijn gedachten. Die had ook altijd flinke keet kunnen trappen met Olav.
‘Zo moet je niet denken. Ik waardeer het dat je eerlijk bent, maar je moet je niet schuldig voelen. Ik weet het nu, en ik beleef het niet zo. Olav al helemaal niet. Hij geniet van de dingen die jij doet, en daar geniet ik weer van. Door jou heeft ie dat parasailing mee kunnen maken, die doodsval uit die gondel. Je bent een hele leuke extra dimensie aan onze vakantie. Dat vind ik en ik weet zeker Olav ook. Als je toch van plan bent om te gaan, dan vertel je het hem morgen maar. Dan begrijp je wat ik bedoel.’
David keek en dacht na.
‘Als je weg wilt om tijd voor jezelf te hebben omdat je relatie naar de kloten is gegaan kan ik dat begrijpen. Als dat het niet is dan vraag ik je maar één ding. Blijf. Alsjeblieft.’
David knikte. ‘Ik ben blij dat ik het gezegd heb.’
‘Mooi,’ zei ik. Daarna keek ik hem vragend aan.
‘Ik blijf,’ zei hij.
Ik glimlachte en sloeg hem op zijn schouder.
‘Ik dacht net even dat je ging vertellen dat je verliefd op hem was.’
‘Nee, gek.’
‘Zou ik ook heel sneu voor Krista hebben gevonden.’
David lachte.

In de bus lag Olav stil. Dromend van zijn middag met Krista. Dacht ik. Toen ik de deur zo zachtjes mogelijk dicht deed opende hij zijn ogen. Ik kleedde me om, hij keek.
‘Gaat David weg morgen?’
‘Wat heb je allemaal gehoord?’
‘Alleen dat. Daarna praatten jullie te zachtjes.’
Ik keek hem aan terwijl ik mijn boxer aantrok. Hij grijnsde. Ik kroop naast hem.
‘David blijft gewoon.’
‘Gaaf.’
‘Zeker,’ zei ik en kuste zijn voorhoofd.

We waren weer op tijd wakker. Olav moest met de Olsens mee en die waren altijd op tijd hun bed uit. Ik moest hem flink wakker schudden. De opmerking “straks gaat Krista zonder jou weg” deed wonderen. Hij ging rechtop zitten en gaapte. Ik trok een broek aan, ging buiten verder wakker worden en haalde broodjes. Olav lag nog in de bus dus riep ik hem nog maar een keer. Ik hoorde aan het geschuifel in het tentje dat David ook wakker geworden was door al onze activiteiten. Toegegeven, het geschuifel begon pas toen ik alles probeerde te balanceren op een bordje wat niet lukte waardoor alles vlak voor ik de tafel bereikt had op de grond kletterde.
‘Niks gebroken, pap?’ riep Olav vanuit de bus spottend.
Ik hoorde David lachen.
Lach niet, rotzak,’ zei ik toen zijn hoofd uit zijn tentje kwam.
‘Zeg, jij maakte me wakker met die zooi.’
‘Sorry. Koffie?’
Hij sprong zijn tentje uit. ‘Lekker.’
Olav kwam de bus uit. Nog steeds in zijn slaapkleren. Ik zag David kijken. Olav’s ochtenderectie was nog nadrukkelijk aanwezig. Hij liep van de bus weg.
‘Olav?’
Hij draaide zich vragend om. Ik knikte naar zijn kruis.
‘Trek effe een broek aan.’
Grijnzend liep hij terug en trok zijn broek uit de bus. Vlak bij de tafel trok hij hem wankelend aan. Alles hing er uit toen hij zijn eerste been in de broek begon te wurmen. David zijn ogen schoten op slot. Daarna hinkelde hij zijn andere been in de broekspijp en trok hem verder omhoog. Ondertussen was hij zijn slipper kwijt geraakt.
‘Achter je, gaper.’
Hij glimlachte, trok zijn slipper weer aan. Daarna knoopte hij het knoopje dicht, wurmde zijn zaakje zijn broek in en liet de rits voor wat het was. Gelukkig zaten we net uit het zicht van de Olsens, anders had pa Olsen hem nooit mee durven nemen.
‘Tot zo.’
Ik lachte. ‘Tot zo jongen.’
David keek me een beetje verdwaasd aan. Ik knikte naar Olav.
‘En daar gaat ie weer, zijn T-shirt binnenstebuiten deze keer.’
David lachte.
‘Als ik niks gezegd had was ie zo met zijn ochtendpik over de camping gelopen.’
David lachte nog maar een keer.
‘Gek eigenlijk,’ zei ik. ‘Ik zou me doodgeschaamd hebben. Zeker met een vreemde vent er bij. Hij moet toch wel doorhebben dat zijn hele spul net uit zijn boxer hing toen hij die broek aan trok?’
‘Ik zou met een rode kop binnen een halve seconde terug die bus in zijn gevlucht.’
Ik lachte. ‘Iedere normale vent. Maar goed, Olav is dan ook niet normaal.’

‘Wat ga jij doen, pap, vandaag?’
‘Genieten van de rust terwijl jij een dagje weg bent.’
Olav glimlachte met zijn mond vol ontbijt.
‘En jij, David.’
‘Hetzelfde,’ zei ik voordat David iets kon zeggen.
‘Hou je papa een beetje in de gaten als ik weg ben? Dat ie geen gekke dingen gaat doen?’
‘Vuile snotneus. Nog even ik ga aan Krista vragen of ze je midden op het meer overboord wil zetten.’
David lachte en knipoogde naar Olav. ‘Laat maar praten. Ik zorg wel voor hem.’
Ik wilde nog wat zeggen maar kon toch niet op tegen het gelach van die twee. Olav was klaar met eten, Olsen kwam nog even naar ons toe. Hij deed op de terugweg inkopen voor het eten die avond.

Een paar uur later liet ik me tevreden op mijn handdoek vallen bij het zwembad. David volgde naast me.
‘Straks nog een paar baantjes,’ zei ik.
‘Straks, ja.’
Ik lachte. ‘Ik zou zo in slaap kunnen vallen.’
‘Dan doe je dat toch? Ik heb Olav beloofd op te letten.’
‘Zeg!’
Hij grinnikte. Ik liet de warme zon werken en werd er loom van. Het was rustig op het grasveld. Een eind verderop zat nog een gezin maar dat lag ook plat op een handdoek te slapen. Naast me hoorde ik een tevreden zucht.
‘Geen spijt van dat je gebleven bent?’
Hij lachte. ‘Nee.’
‘Mooi. Olav had het opgevangen gisteren. Hij maakte zich een beetje zorgen dat je echt zou gaan.’
‘Heeft hij ons gehoord?’
‘Alleen het eerste. Hij verweet me vannacht dat we daarna te zacht praatten.’
David lachte. ‘Heb je het hem uitgelegd?’ vroeg hij daarna serieus.
‘Nee. En hij vroeg er ook niet veder naar. Ik heb hem verder ook niets verteld over dat gedoe op die parkeerplaats, en wie dat was.’
Hij keek even naar me.
‘Dat is jouw verhaal, dat ga ik niet verraden.’
David had zich op zijn buik gedraaid en zijn ogen gesloten. ‘Warm die zon.’
‘Als we niet uitkijken verbranden we nog.’
Ik pakte de fles zonneolie en begon mijn benen in te smeren, daarna de rest van mijn lichaam. David keek even.
‘Jij zo ook wat hebben?’
‘Misschien wel verstandig ja. Moet ik je rug doen?’
‘Is goed,’ zei ik en ging met mijn rug naar hem toe zitten.
‘Liggen,’ zei hij, ‘dat gaat makkelijker.’
Rustig en neutraal smeerde hij mijn rug in.
‘Jou ook even doen?’ vroeg ik.
Hij knikte en ging liggen. Ik keek naar zijn bruine rug, zijn armen, zijn benen. Zijn haar, zijn ontspannen gezicht dat ik nu maar voor een klein stukje zag. Olav was weg, niemand keek. Ik ging doen wat ik eigenlijk al veel eerder had willen doen. Hier ging ik eens flink de tijd voor nemen. Ik liet wat olie op zijn rug druppen en begon hem te masseren. Zijn rug, zijn schouders, een stuk van zijn bovenarmen. Daarna weer terug. Stef had dit ook altijd heerlijk gevonden. David keek tevreden. Hij glimlachte.
´Alex?’
‘Hm?’
‘Hou even op. Ik krijg hier hele rare gedachten van.’
Ik grinnikte en maakte mijn werk af. Straks ging ik wel verder.

Een uur later doken we nog een keer het water in. David eerder dan ik. Ik moest eerst nog wakker worden. Toen ik ging zitten kwam hij net over de rand het water weer uit. Zijn zwembroek druipte van het water en liet niet veel aan de verbeelding over. Hij lachte naar me en dook vanaf de kant het water weer in. Een eind verder kwam hij weer boven. Ik stond op, rekte me een keer expres uit en ging hem achterna. Naast elkaar zwommen we het bad over en weer terug. Ik zag hem kijken.

Langzaam werd het later.
‘Straks nog even een biertje bij de bus voordat onze wervelwind weer terug komt met zijn verhalen?’
‘Goed idee,’ zei David.
We stonden op en liepen terug naar de bus.
‘Ik ga eerst even douchen.’
‘Is goed,’ zei ik, ‘ga ik met je mee.’
David maakte dezelfde grap weer. ‘Spannend.’
Ik grijnsde en pakte mij spullen. Ik liep met hem mee. De douches waren verlaten. Ik dacht aan Olav, zijn zwemshort op zijn enkels. David liep een douche binnen en keek me spottend aan.
‘Ging je nog mee douchen?’
‘Is goed,’ zei ik en duwde hem naar achteren.
David lachte, kon de grap wel hebben. Hij keek verbaasd toen ik de deur achter me dicht deed en afsloot. Nog dacht hij dat ik een geintje uithaalde. Ik hing mijn handdoek op een haakje en keek hem aan.
‘Als je wil dat ik ga moet je het nu zeggen.’
David was met stomheid geslagen. ‘Dit meen jij niet.’
‘Je zegt geen nee,’ zei ik droog en maakte het koordje van mijn zwemshort los.
David voelde zich duidelijk ongemakkelijk. Ik keek hem aan, grijnsde en deed mijn broek uit. Ik zag hem kijken. Ik keek hem aan.
‘Grote kans dat je me nu wel buiten gooit maar dat merk ik dan wel,’ zei ik en gaf hem een kus.
David gooide me niet buiten. Kuste me terug.
‘Gelukkig,’ zuchtte ik zacht en maakte zijn broek los.

© 2008 Oliver Kjelsson