28 delen, looptijd meer dan een jaar….
Ik vraag me af of ik ooit nog eens zo’n project durf te beginnen.
Hoe begint zoiets?
Het begon allemaal met de berichten in het nieuws dat de overheid de illegale bierketen wilde gaan aanpakken. Oude caravans waar jongeren bij elkaar komen en bier drinken. Hun eigen vrijstaat. Dat vond ik een interessant gegeven en ik wilde dat gebruiken voor een verhaal. Niet als hoofdonderwerp, maar als rode draad. Langzaam kreeg het idee vorm op mijn vakantie in Zwitserland. Vakantieliefde, de ontwikkeling daarvan…
Er zat meer in dan ik dacht. Ik wilde er een dagboek van maken, de delen moesten gelijk lopen met de tijd dat het geplaatst zou worden. Eén deel per twee weken, daar weten jullie alles van. Een soort van jaarboek, van vakantie tot vakantie. De ontwikkeling van Mark, die een jaar later anders in het leven staat, heel anders tegen een relatie aan kijkt dan een jaar geleden. Wijzer, door vallen en opstaan. Niet alleen hij, maar de hele vriendengroep.
Bij het zoeken naar informatie over die zuipketen kwam ik al snel terecht bij zelfgeknutselde websites van biercaravans, zuipketen en hoe ze verder ook mogen heten. De tendens is overal hetzelfde; ‘wat moeten we anders, er valt hier verder niets te beleven’. Door die sites en wat doorklikken op linkjes kwam ik op een profielensite voor jongeren terecht. Die ben ik blijven volgen. Verschillende jongeren uit een en dezelfde gemeente, hun opmerkingen in elkaars gastenboek, opmerkingen bij foto’s. Zonder hun was het verhaal heel anders geworden. Het gaf me inzicht in de manier van denken, de onderlinge verhoudingen. Hun dorp heeft model gestaan voor het Jeumigdorp van Mark. Tot de lay-out aan toe. Met dank aan Google-maps.
Dat het een verzonnen verhaal is blijkt wel uit het feit dat er volgens mij geen gemeente is die zo ruimdenkend omgaat met het fenomeen bierkeet als de gemeente waar Mark woont. Er wordt een hoop gedoogd, maar helemaal goedgekeurd? Voor het verhaal kwam het beter uit zo, daar heb ik gebruik van gemaakt. Zouden meer gemeentes moeten doen, er is behoefte aan. Ik moet er ook bij zeggen dat ik niemand van die jongeren één op één gekopieerd heb voor personages in mijn verhaal. Mark bestaat niet echt, Jelle niet, Auke niet en ik hoop dat niemand zo iets mee heeft moeten maken zoals ik Kjeld heb laten doen. Ze zijn gebaseerd op verschillende groepen jongeren. Het ging me om de sfeer in de groep, meer niet.
Het verhaal is gelopen zoals het is gelopen, ook mij heeft het af en toe verrast. Ik liet het maar gebeuren. Met een flinke invloed van anderen. Mensen die veel tijd hebben gestoken in het proeflezen van de delen die ik produceerde. Mensen die reageerden op delen die geplaatst waren. Ook zij hebben het mede vorm gegeven.
Ik moet dus een aantal mensen bedanken. Allereerst Pieter en Marcel, die het verhaal van begin tot eind hebben gelezen. Ieder deel weer voordat ik aan een nieuwe fase begon. Daarnaast Guido, die halverwege het verhaal wat delen vooraf heeft kunnen lezen en van commentaar heeft kunnen voorzien. Zeker mag ik Cor niet vergeten, die in het gastenboek op de oude site bij msn-groepen vele kritische kanttekeningen heeft gegeven waar ik over na kon denken en de vele anderen zoals Raymon die daar weer op reageerden. De vele gesprekken die ik na ieder deel heb gehad via mail en MSN gingen vaak diep op de ontwikkelingen in. Dat hield me scherp. Ik ben zeker wat namen vergeten te noemen, maar jullie weten het zelf wel. Zonder jullie allemaal had ik het niet gered!
Grote dank gaat ook naar alle lezers, die het geduld hebben gehad iedere twee weken, een heel jaar lang. Jullie vele reacties in verschillende gastenboeken op verschillende sites en persoonlijke mails koester ik nog steeds!
Maar de laatste dank gaat uit naar mensen die het nog niet eens zelf weten: iedereen die model heeft gestaan voor Mark, Jelle, Kjeld, Auke, Martijn, Linda, Marloes, Lilian en de rest. Die nog steeds doorgaan terwijl dit verhaal is afgelopen, in dat ene plaatsje in Nederland. Het dorp M. met zijn bankje in het centrum, een schuur en veel hoofdschuddende ouderen.
Waar ogenschijnlijk geen ene jeumig gebeurt………
Het gaat jullie goed!
Juli 2008, Oliver Kjelsson