Je weet niet wie ik ben
Maar jij bent het voor mij.
Ik krabde op mijn hoofd, bekeek de kaart nog een keer. Beertje voorop, hartje in zijn pootjes. Wat moest ik hier nu weer mee? Geen afzender. Hij zat ineens in mijn jaszak toen ik mijn jas thuis uittrok. Die moest er vandaag in gestopt zijn. Anders had ik hem vanmorgen wel gevoeld toen ik naar school ging. Bovendien, het was Valentijnsdag, dus wat kon dit anders zijn? Ik stopte hem terug in de envelop en in mijn tas. In gedachten ging ik de trap op. Geen idee wie dat kon zijn. Oké, beetje spannend vond ik het wel. Maar verder? Ik ging op mijn kamer de hele klas langs. Ik had de kaart al weer in mijn handen. Ik kon me geen enkel meisje voorstellen dat zoiets zou doen. Andere klas dan? Mijn hemel, dat konden er zoveel zijn. Ik keek nog een keer. Het handschrift herkende ik ook niet. Typisch meisjeshandschrift. Niets bijzonders. Ja, dat konden er zoveel zijn. Had ik iemand de laatste tijd veel zien kijken? Tegen mij gepraat? Niet dat ik wist. Was die kaart eigenlijk wel voor mij? Niet vergist in een jas? Terug in de envelop, en terug in mijn tas. Nee, ik kon er niets mee. Ik moest opschieten. Vrije middag verder. Over een half uurtje moest ik bij het winkelcentrum zijn. Daar zouden we elkaar nog treffen.
Ze zaten er al. Julian zat er, Mats en Jurn. Ze lachten, beetje kabaal. Zo waren we. Vuistje, alle drie. Niet veel later kwam Niek aanlopen. We stonden meteen op. De Albert Heijn in, blikjes Red Bull. Er werkte een klasgenoot van ons, vakkenvullen. Met wat gelach en gestoei liepen we de winkel in. Ik zag de filiaalmanager al kijken. Geen winkelwagentje, en met zo’n mandje gingen we al helemaal niet voor lul lopen. Iedereen pakte twee blikjes, we liepen samen naar de kassa. Altijd alle vijf dezelfde kassa. Apart afrekenen. Twee blikjes, bordje, twee blikjes, bordje…. Ik zag het meisje al kijken. Er waren niet genoeg bordjes, zoals gewoonlijk. De oude dame voor Julian pakte snel alles in. Die werd nerveus van ons. Julian was aan de beurt, het meisje had het bordje net teruggezet in het gootje toen hij hem alweer pakte. Hij stak zijn hand uit naar me. Hij grijnsde.
‘Alsjeblief Tim.’
‘Dan je wel, Julian.’
Dat moest ik altijd zeggen. Zo hoorde ze zijn naam. Je kon nooit weten toch?
‘Meneer Esveld voor jou.’
Ik lachte. Dat was zijn standaard antwoord. Ga hem maar zoeken op Facebook schat, je hebt zijn complete naam nu. Julian keek haar ondertussen aan, met een schuine blik naar haar naamplaatje.
‘Dag Elske.’
Ze glimlachte en keek verveeld tegelijk. Hij had afgerekend, Mats was aan de beurt. Achter me pakte Jurn het bordje uit het gootje.
‘Moet je nog tot laat werken?’ vroeg Julian.
Hij stond te wachten op ons. Ze reageerde niet meteen, keek wel even zijn kant op.
‘Tot vanavond, net als mijn vriend,’ zei ze toen en keek weer naar Mats. ‘Twee vijftig.’
Jurn achter mij lachte Julian uit. Die grijnsde alleen maar.
‘Guus?’
Ze keek een beetje verstoord naar Julian. ‘Huh?’
‘Guus. Die werkt hier ook. Is dat jouw vriendje?’
‘Nee.’
Meteen keek ze weer voor zich uit, naar Niek. De scanner piepte. ‘Twee vijftig.’
Zonder te kijken schoof ze het volgende bordje alvast de goot in. Jurn deed er niets mee. Dat mocht de vrouw achter hem zelf regelen.
‘Schiet eens op, van Voorst.’
Ik lachte naar Julian.
‘Ze heeft al een vriend, Julian, jezus.’ Dat was Jurn.
Ze bloosde, dat had hij dan toch mooi voor elkaar. En ze zou ons niet zo snel vergeten. Dat had hij ook wel voor elkaar ja.
We liepen de supermarkt weer uit, gingen vlak bij de fietsenstalling op een muurtje zitten. Blikje nummer 1.
‘Natuurlijk heeft ze niets met Guus,’ zei Mats voor zich uit.
Julian lachte. ‘Nee. Stel je voor.’
‘Zij kan veel beter krijgen.’
‘Mij,’ zei Julian. ‘En Guus is homo.’
‘Duidelijk homo,’ grijnsde Niek.
‘Hallo,’ zei Julian vrolijk voor zich uit.
Ik keek op, zag twee meisjes langs lopen, en grinnikte. Een van de twee keek naar mij en glimlachte. Ik glimlachte terug. Ja, ok, leuk. Erg leuk zelfs. Ze liepen wel door. Zou ik ook gedaan hebben.
‘Tsssk,’ siste Julian toen ze de hoek om waren.
Mats lachte. ‘Jij bent echt wanhopig, niet?’
Julian haalde zijn schouders op en lachte mee. ‘Er was toch niks mis mee als ze er bij waren komen zitten?’
‘En dan?’ vroeg Jurn. ‘Dan waren ze wel bij Tim gaan zitten en bij Niek. Of bij Mats of mij.’
Julian lachte. ‘Echt niet.’
We lachten allemaal, Julian en Jurn begonnen elkaar te duwen, wat al snel stoeien werd. Staand, proberen elkaar vast te pakken en een nekklem te kunnen leggen bij de ander. Wij keken hoe ze elkaar vast hadden. Kabaal, zo waren we. Een vrouw met een volle winkelwagen kon ze nog net ontwijken. Afkeurende blik. Ik zag de twee meisjes terug komen, ze liepen een eindje verder voorbij en bekeken ons van een afstandje. Afkeurende blik. Meewarig. Stelletje pubers die we waren.
Ik was op tijd weer thuis. Ik zag de envelop weer liggen. Ik kon er dan misschien niets mee, maar het hield me wel bezig. Ik heb er die avond nog een paar keer naar gekeken. Was ik gevleid? Natuurlijk wel. Als hij voor mij was bedoeld. Eigenlijk kon dat niet anders. Als ik zoiets zou doen, dan zou ik wel heel zeker willen weten dat ik de goede jas had. Liep er nog iemand met dezelfde jas? Nee, volgens mij niet. Ik keek er nog een keer naar voordat ik naar bed ging. Ik glimlachte.
Niemand. Niemand op school die me opviel. Niemand keek. Niemand staarde. Niemand deed nerveus als ik voorbij kwam lopen. Voor zover ik wist dan. Niemand. Niemand met dezelfde jas.
‘Wat zoek je?’ vroeg Niek.
‘Niks, hoezo?’
‘Je kijkt zo rond?’
‘Niets speciaals.’
Ik zag Guus kijken, maar dat kon ook omdat Julian en Mats aan het lachen waren. Guus was een aparte. Verlegen, stil, en volgens iedereen was hij homo. Geen idee of dat waar was, het zou zomaar kunnen. Zou hij…? Nee, ik kon het me niet voorstellen. Dat zou hij nooit durven. Stomme vraag van Julian ook in de supermarkt, natuurlijk had hij niets met dat meisje van de kassa. Ik glimlachte erom.
‘Wat lach je?’
‘Ik zag Guus kijken. Ik dacht aan dat meisje van de kassa van gister.’
‘Volgens mij heeft ze helemaal geen vriend. Dat zei ze alleen maar om van Julian verlost te zijn.’
Ik lachte. ‘Zou ik ook doen als ik haar was.’
‘Leuke meid hoor. Ik heb haar daar wel eens vaker gezien. Laatst nog toen ik boodschappen moest gaan doen met mijn moeder.’
‘Voor schut.’
Niek knikte en lachte. ‘Best wel. Maar ze heeft in ieder geval niets met Guus. Dat durft hij niet. En dan moet hij eerst ook wat afvallen.’
Ik schudde mijn hoofd. Guus keek nog steeds. Zou hij doorhebben dat we het over hem hadden?
Niek en ik keken tegelijk naar Huub, een jongen uit onze klas, die met Jasmine naar binnen kwam. Die hadden al best lang met elkaar.
‘Het blije koppel,’ hoorde ik Julian achter me zeggen.
‘Jaloers?’ Mats vroeg het spottend.
‘Gaaf toch?’ zei Jurn. ‘Alsof jij dat niet zou willen.’
Julian glimlachte terwijl hij ze nog even nakeek.
‘En zeker met Jasmine,’ ging Jurn verder.
Julian had lang een oogje op haar gehad. Wist ik. Jurn niet. Ik grinnikte, wat me een stomp opleverde van Julian.
‘Die gast heeft gewoon seks,’ zuchtte Mats.
Ik lachte, het klonk jaloers. Mats lachte mee om zijn grap. Ze liepen onze kant op, dus we hielden verder onze mond. Ze liepen langs ons heen, naar een tafel verderop, waar vriendinnen van haar zaten. Jasmine lachte naar me. Ik moest een stapje achteruit doen om haar er langs te laten.
‘Hoi Tim.’
‘Hey,’ mompelde ik.
Wat was dit? Wat was dat voor glimlach? Waarom zei ze dat tegen mij? Klonk het spottend? Waarom? Wist zij iets meer van die kaart? Ik keek haar na, maar niet te lang.
‘Zo,’ zei Julian, ‘moet Huub uit gaan kijken?’
Ik had dus toch te lang gekeken.
‘Bakkes Julian,’ zei ik. ‘Wat denk je zelf? Ze wou er gewoon langs.’
Julian lachte. Ik reageerde te fel.
‘Niet verliefd worden Tim, dat heeft geen nut.’
‘Weet jij alles van,’ mompelde ik zodat de rest het niet zou horen.
Ik zag Jurn kijken, die hoorde het dus wel. Jammer dan. Julian zijn probleem. Mats en Niek waren het voorval alweer vergeten. Geen idee waar ze het over hadden. Ik keek nog een keer naar het tafeltje waar Huub en Jasmine waren gaan zitten. Er zaten nog twee jongens uit onze klas bij. En haar vriendinnen. Fenna zat er, Zoë, Merel, Aisha. Fenna kon het niet zijn, die had sinds kort iets met Levi. Die zat ook naast haar, hand op haar been. Zoë? Merel? Geen idee. Aisha? Het zou me verbazen. Ze keken niet, Jasmine keek nog even, maar dat was maar kort. Opvallend kort. Die wist volgens mij meer. Ik werd gek.
Kabaal. Geen wagentje, geen mandje. Ik zag Guus bezig bij de groenten. Hij zag ons ook. Verdedigende houding.
‘Hé, groenteman!’ lachte Mats.
Guus probeerde een glimlach. Hij was duidelijk blij dat we meteen doorliepen. Recht naar de frisdrank.
Bordje. Twee blikjes Red Bull. Bordje. Twee blikjes Red Bull, bordje…. Julian voorop. Niek erachter. Elske bij de kassa.
‘Hoi,’ zei Julian vrolijk.
‘Hallo,’ zei ze zakelijk. ‘Geen bonuskaart?’
‘Nee.’
‘Ok. Twee vijftig.’
Julian wilde pinnen. Contactloos. Dat had hij sinds kort en dat moest iedereen weten.
‘Vriendje er niet?’
‘Nee.’
Julian rekende af, pakte de twee blikjes en bleef aan het einde van de lopende band staan.
‘Moet je nog lang werken?’
‘Tot sluiten,’ zei ze.
Ze scande de twee blikjes van Niek. Ze keek verveeld, door die vragen van Julian.
‘Twee vijftig,’ zei ze tegen Niek.
Hij gaf een briefje van vijf en glimlachte. Spottende knik met zijn hoofd naar Julian. Ze glimlachte, oprecht. Bloosde ze nou? We rekenden allemaal af, toen we gingen kon Julian het niet laten.
‘Doei.’
Ze bleef naar de man kijken die haar zijn bonuskaart gaf.
‘Doei,’ zei Niek.
Nu keek ze wel. Ze lachte. ‘Doei,’ zei ze half verlegen.
Julian had dat helemaal niet meegekregen. Niek keek me aan toen we naar buiten liepen.
‘Die spreek jij vaker?’ grijnsde ik.
Niek lachte. ‘Niet echt. Maar ik kom daar vaker, alleen.’
‘Ze heeft een vriend.’
‘Geloof jij het?’
Ik haalde mijn schouders op.
‘Ik moet het nog zien. Maar wat dan nog? Als ik haar zie werkt ze. Schiet allemaal toch niet op.’
Ik ging op het bankje zitten. Julian keek rond.
‘Wat kijk je jongen?’ vroeg Mats. ‘Zie je nog iets moois lopen?’
‘Nee, niet echt.’
Ik werd er af en toe een beetje moe van. Hij was echt nergens anders mee bezig. Mats trouwens ook niet. Maar net zoals daarnet bij Elske achter de kassa, hij maakte zich half belachelijk. Nee, dan kon je maar beter een anonieme kaart krijgen. Waar je dan verder ook niets mee kunt als je niet weet van wie die af komt. Alsof het zo moest zijn, Jasmine kwam voorbij lopen, met Aisha en Zoë. En ze kwamen nog naar ons toe ook.
‘Hoi,’ zei Jasmine toen ze bij ons stonden.
‘Hey.’ Geen idee wie van ons dat zei, waarschijnlijk wij allemaal tegelijk.
‘Hoe is het?’
Aan wie vroeg ze het?
‘Goed,’ antwoordde Julian voor ons.
Ik hield me een beetje afzijdig. Ik had het gevoel dat wat ik ook deed, meteen op zou vallen. Beetje afstand houden, geen aandacht trekken.
‘Komen jullie vrijdag ook naar de Mazzo?’
Ik zag Julian zijn schouders ophalen. Ze draaide zich naar mij.
‘Kom jij Tim?’
‘Geen idee.’
‘Er komen er meer van onze klas. Keigezellig.’
‘We zien wel.’
‘Gewoon doen,’ lachte ze. ‘Nou, doei.’
Keek ze nou weer naar mij?
‘Doei,’ mompelde ik.
‘Ik zeg je het je,’ zei Julian terwijl hij ze nakeek, ‘Huub moet uitkijken.’ Hij grijnsde naar me.
‘Schei toch uit man,’ mopperde ik net iets te fel.
Op school was ze er weer over begonnen. Er zouden flink wat mensen uit onze klas gaan begreep ik.
‘Vanavond zwemmen?’ hoorde ik Julian naast me.
‘Wat anders,’ zei Jurn. ‘Dat doen we toch elke vrijdagavond?’
Ik grinnikte. Maar ik had er wel zin in.
Daar waren we weer. Kabaal, lacherige sfeer. Balorig. Julian duwde me meteen het water in, voor ik er erg in had. Toen ik weer boven kwam zag ik hem schuin boven me lachend op de rand staan. Jurn grijnzend achter hem, steeds dichterbij. Ik maakte me klaar om een slag naar achteren te maken. Daar kwam hij al, hij trok nog snel zijn benen omhoog om nog iets van een bommetje te maken. Jurn dook daarna meteen achter Julian aan, grijnsde naar me en zwom weg. Dat deed hij altijd, even een snel baantje trekken, Krachtige slag. Ik ging met mijn rug tegen de kant hangen. Geen moeite doen, die jongen was toch niet bij te houden. Naast me duwde Julian zich omhoog, de kant op.
‘Kom op man.’
Ik keek naast me, en draaide me om, handen op de rand. Ik liep achter hem aan de trap op. Niek en Mats stonden al boven. Flinke glijbaan, al ging hij wel vervelen na een paar keer. Achter ons kwamen twee meisjes naar boven. Bikini, en ik zag Julian kijken. Hij zei niets, hield zich rustig. Toch verlegen als ze te dichtbij kwamen. Geen uitweg naar voren in de rij, terug was al helemaal geen optie. Ik wist ook niets te zeggen. Volgens mij waren ze ook jonger dan wij. Julian gooide zich als eerste de buis in, ik volgde er kort achteraan. Het was eigenlijk best kort, maar ik deed mijn ogen dicht. Proberen te blijven oriënteren waar je ongeveer was. Je hoorde het als je de buis uit kwam en dan was het nog twee tellen voor je in het bad kletterde. Julian stond naast me. Ik stond op en werd weer omgeduwd. Achter me hoorde ik een van de twee meisjes gillen. Niet veel later viel ze tegen me aan. Ze glimlachte, Julian grijnsde. Gek misschien, maar ik moest ineens weer aan die kaart denken.
‘Lekker,’ zei Julian toen we wegliepen.
Ik lachte maar. Niet veel later zaten we weer bij elkaar.
‘Er is vanavond niet veel te beleven hier,’ zei Julian.
‘Niet echt hè?’ zei Mats.
‘Zullen we naar de Mazzo gaan?’
‘De Mazzo?’ vroeg ik.
‘Is best leuk,’ zei Mats, ‘ben er wel eens geweest. Beter dat die droge zooi hier.’
‘Droog?’ vroeg ik. ‘Het is een zwembad Mats.’
Jurn lachte.
Julian stond op. ‘Kom, we gaan.’
Het was me ook al wel opgevallen, als de Mazzo open was dan was het leger in het zwembad. En dus stond ik nu bij de bar, oorverdovende muziek maar dat vond ik niet erg. Ik keek rond, was er nog nooit geweest. Ik kreeg er goede zin van. Dit was weer eens wat anders dan dezelfde sleur van blikjes Red Bull in het winkelcentrum en zwembad met glijbanen. Ik keek rond, zag eigenlijk best veel bekende gezichten. Niemand ouder dan 18, geen alcohol. Iedere tweede vrijdag van de maand. En het was druk. Julian wenkte me, de rest van onze klas stond bij de rand van de dansvloer. Ik stond eigenlijk prima op mijn plek, maar ik moest mee. En daar was Jasmine ook.
‘Hey Tim! Toch gekomen?’
Ik glimlachte. Ze stond vlak bij me, hand op mijn schouder, praatte vlak bij mijn oor.
‘Leuk! Iedereen is er.’
Ik glimlachte weer. Ik stond nog steeds rond te kijken. Huub kwam er bij staan.
‘Hey Tim!’
‘Hey.’
‘Eerder geweest hier?’
Ik schudde mijn hoofd.
‘Gave tent dit hoor!’
‘Zeker. Mooi.’
Hij lachte, pakte Jasmine even vast. Ik zag Merel en Zoë kijken. Fenna stond iets verder, met Levi dicht tegen zich aan. Ze keek een beetje dromerig voor zich uit. Jurn stootte me aan.
‘Weet jij waar Niek is?’
‘Geen idee.’ Ik keek rond en glimlachte. ‘Hij staat daarachter.’
‘Waar?’
‘Daar. Bij dat meisje van de kassa.’
Mats en Julian waren op twee meisjes afgestapt die ik nog nooit eerder gezien had. Jurn duwde lachend met zijn schouder en knikte naar ze. Daarna liep hij naar ze toe. Ik bleef van een afstandje kijken. Julian stond zich aan te stellen vond ik. Ik grijnsde, ik hoefde er geen moeite voor te doen om een kaart te krijgen. Ik keek weer naar Jasmine, met Zoë en Merel. Zou één van die twee…? Ik keek weer naar Mats en Julian. Jurn stond er bij en lachte. Julian stond nou wel heel dicht bij dat ene meisje. Ik was jaloers. Ik zag hem staan, zag ineens weer het beeld van hem in het zwembad, zijn zwemshort strak om zijn billen door het water. Mooie kont. Ik wist ook hoe het aan de voorkant tegen zijn lijf aan geplakt zat. Ja, ik was jaloers. Ik had geen bal aan die kaart. Als hij hem nou gestuurd had… Dan wist ik het wel.
Maar dat ging ik hem maar niet zeggen.
© 2018 Oliver