Op zoek (deel 3)

Rode rozen, blauwe lucht
Samen met jou, wil ik op de vlucht

‘Ben je daar eindelijk?’
Ze stonden op me te wachten, bij de ingang. Julian lachte, stond demonstratief op zijn telefoon te kijken. Zoveel te laat was ik niet. Hooguit een paar minuten. Dat kwam door die kaart ja. Ik had er een gewoonte van gemaakt om af en toe mijn jas te controleren. In de middagpauze zat hij er nog niet in. Ik moest haar toch een keer kunnen betrappen. Stiekem, in mijn diepste fantasie was het nog steeds Julian. Tegen beter weten in, dat wist ik ook wel. Mats stond te kijken naar wie er naar binnen ging. Julian sloeg tegen mijn rug toen we naar de ingang liepen.
‘Kom op.’
Kabaal, zoals altijd in de kleedruimte. In het hokje naast me stond Julian wist ik. Daar had ik wel voor gezorgd. Ik maakte me een voorstelling van hoe dat er uit moest zien. Ik zuchtte. Loslaten nu, anders werd ik helemaal gek straks. Achter elkaar van die glijbaan, stoeien in het water, zijn natte gladde huid…. Er werd hard op de deur gebonkt.
‘Opschieten Tim!’
Ik schrok op uit mijn gedachten en propte snel mijn kleren in mijn tas. Daar gingen we weer, de vaste vrijdagavond. Ik had er zin in.

Julian scande de ruimte. Verderop zat een groepje meisjes, hij liep meteen die kant op, Mats achter hem aan. Ik glimlachte. Voorspelbaar. Natuurlijk gingen we er niet vlak bij zitten. Een eindje er vandaan sprong Julian in het water, Mats er achteraan. Ik volgde maar. Jurn dook van de kant en vertrok. Baantjes, daar begon hij altijd mee. Ik zag dat die groep meisjes hem volgde met hun blik. Krachtige slagen, rustig, imponerend bijna. Aan de overkant draaide hij onder water om en kwam weer terug. Pas vlak bij ons kwam hij met een brede grijns weer boven, ging naast mij met zijn armen op de kant hangen. Ze keken nog, zag ik. Julian en Mats keken terug, die gingen afwachten wat ze gingen doen. Zij hadden volgens mij dezelfde tactiek. Dat kon nog lang duren zo. Jurn duwde zich van de kant, zwom een stukje op zijn rug. Hij maakte zijn rug hol, en draaide achterover onder water. Zijn zwembroek kwam strak boven water uit toen hij dat deed, onder grote aandacht van die meiden. Ik grinnikte. Hij kwam weer terug.
‘Blijven we hier hangen of gaan we wat doen?’
Julian en Mats treuzelden.
‘Kom,’ zei Jurn, ‘actie.’
Hij zette zijn handen op de rand, duwde zich omhoog en klom de kant op. Ik volgde, geen zin om hier te blijven hangen tot er wat gebeurde. Eigenlijk wilde ik dat ook helemaal niet zien. Ik had geen zin om Julian met een van die meiden… Wegwezen, Julian keek maar wat hij deed. De meiden kwamen ook in beweging toen ze Jurn uit het water zagen gaan. Nonchalant volgden ze ons op veilige afstand. Julian en Mats waren toen alweer bij ons. Er waren niet veel mensen voor ons, maar we moeten even wachten, bovenaan de trap. Ze stonden ondertussen achter ons. Een van hun twijfelde, dat kon je duidelijk zien.
‘Ik ga echt niet,’ hoorde ik.
Julian draaide zich meteen om. ‘Moet ik jouw hand vasthouden?’
Ze lachte, bijna spottend.
‘Valt best mee hoor,’ zei Jurn.
Ze glimlachte verlegen. ‘Echt niet.’
‘Niet afzetten, blijven zitten, dan gaat het niet zo hard,’ zei hij.
Ze twijfelde, keek nog een keer richting de trap naar beneden. Haar vriendinnen daagden haar uit.
‘Hij wil jouw hand wel vasthouden,’ lachte er een.
‘Best,’ zei Jurn. ‘Ey, ik kan reddend zwemmen, dus als het fout gaat ben ik in de buurt.’
Ze lachte. ‘Dat helpt niet echt, als je dat zo zegt hoor.’
Hij stak zijn hand uit, wenkte. ‘Kom, we laten de mafketels eerst gaan, dan kan er niets gebeuren.’
Ze twijfelde, maar liep toch langs haar twee vriendinnen af naar voren. Julian en Mats keken bijna met bewondering. Dat had Jurn goed voor elkaar. Jurn grijnsde naar hen. Hij keek me aan en grinnikte.
‘Die gaat zometeen gillen,’ fluisterde hij. ‘Let maar op.’
Mats verdween al met een flinke kreet de buis in. Julian ging het badje in, waar twee flinke waterstralen de buis in spoten. Hij ging achterstevoren zitten.
‘Meekomen,’ zei hij, ‘halverwege een flinke duw geven.’
De waterstralen spoten recht tussen zijn benen, ik zag alles prima zitten. Mijn god. Die buis in, snel op mijn buik. Ik dook op mijn knieën, duwde hem de buis in en hield hem bij zijn enkels vast. We gleden en kwamen al snel op gang. Hij trok zijn benen in, om straks af te kunnen zetten. Ik trok me dichter naar hem toe. Over zijn buik heen zag ik hem naar me kijken, hij grijnsde met die mooie lach van hem. Hij strekte zijn armen naast zich, deed zijn hoofd weer wat achterover. We waren bijna op het punt waar ik hem een zet moest geven. Als je dat op het goede punt deed ging je echt razend hard. Ik trok me nog wat naar voren, hoofd omhoog. Hij trok zijn benen nog iets verder in. Mijn gezicht zat nu boven zijn kruis. Ik werd gek, liet mijn hoofd iets zakken. Ik voelde hem, met mijn voorhoofd. Zacht. Hemels zacht. Daarna ging het los.
‘Nu!’
Hij strekte zijn benen, ik duwde uit alle kracht. Met een lachende kreet zag ik hem gaan. Als die broek door dat water nou eens van hem af zou glijden… Ik voelde hem nog tegen mijn voorhoofd. Dat ik op mijn buik door het water gleed hielp ook niet echt om het rustig te houden in mijn broek. Ik kukelde voorover het badje in. Ik dreef naar de zijkant, bleef zoveel mogelijk onder water. Ik voelde. Nee, even niet gaan staan nu. Julian stond bij de trap, Mats op de rand. We hoorden het meisje en Jurn lachen in de buis. Julian en Mars keken elkaar grijnzend aan.
‘Nee!’ hoorde ik haar hard gillen. “Nee! Niet doen! Niet duw..’
De rest was niet meer te horen. Met een enorme gil kwam ze de buis uitgeschoten, niet veel later een lachende Jurn er achteraan. Ze stond ondertussen rechtop, wreef het water uit haar ogen. Ze stond een beetje voorover gebogen, keek naar Jurn die nog steeds hard lachte. Ze petste water naar hem toe. Ze lachte.
‘Lul!’
Jurn stond en waadde naar haar toe. ‘Geef toe, het was leuk en helemaal niet eng.’
Ze sloeg tegen zijn arm. ‘Jezus! Ik heb nog nooit zo hard gegild volgens mij.’
Hij stond nu vlak voor haar, legde lachend zijn hand op haar schouder. ‘Sorry.’
Ze grijnsde, werd toen afgeleid door haar twee vriendinnen die ondertussen beneden waren met een hoop overdreven gegil.
‘Hij duwde me!’ zei ze meteen.
Haar vriendinnen lachten.
‘Echt jongen, dat doe je nooit meer,’ wees ze naar hem.
‘Nog een keer?’ grijnsde hij.
‘Nee, echt niet.’
Haar vriendinnen protesteerden.
‘Echt niet, ik ga naar het grote bad, Jullie zoeken het maar uit.’
Ze liep quasi boos weg, keek wel of Jurn volgde. Dat deed hij. Nagestaard door Julian en Mats. Ik voelde nog een keer. Door dat hele gedoe kon ik wel weer gaan staan. Gelukkig.

Het was het gesprek van de dag op maandag. Al wilden we eerst van Niek weten hoe het in de bioscoop geweest was.
‘Ik weet nog niet wanneer, maar we gaan zeker nog een keer.’
‘Hebben jullie nou wat?’
‘Nog niet,’ grijnsde hij.
‘Nee, dan Jurn,’ grijnsde Julian.
‘’Wat heeft hij gedaan?’
‘Vrijdag, in het zwembad, een meisje versierd.’
Niek keek met een ruk naar Jurn. ‘Echt?’
Die haalde onschuldig zijn schouders op. ‘Nah…’
‘Echt wel,’ protesteerde Mats.
‘Hoe heet ze?’ vroeg Niek.
Jurn grijnsde. ‘Geen idee. Maar komende vrijdag komt ze weer.’
‘Je hebt een meisje lopen versieren en je vraagt niet eens naar haar naam? Je hebt haar nummer toch wel?’
‘Ik heb haar niet versierd, ik heb haar bijna verzopen. Vond ze niet leuk.’
‘Maar ook niet erg,’ lachte Julian.
‘Maar goed, dat dus.’
‘Hij heeft bijna de verdere avond op zijn gemak met haar gezwommen.’
Jurn lachte. ‘Ja, dat ook. En jullie keken jaloers.’ Hij draaide zijn hoofd naar Niek. ‘Ze had vriendinnen bij, en daar doen ze dan niets mee.’
‘Ze liepen gewoon weg,’ protesteerde Julian.
Ik lachte.
‘Ook dat,’ grinnikte Jurn. ‘Volgende week zijn ze er weer jongens.’

“Nee!
Weer een kaart? Lachen man!
Wel erg eigenlijk, ik zou gek worden. Wachten op de vierde zeker?
Groet!
Thor”

Ik grijnsde. Natuurlijk had ik hem een berichtje gestuurd.

“Beetje irritant is het wel. Gek eigenlijk, het maak niet uit welk meisje het is. Als het nou die ene vriend was uit mijn vriendenkring… Maar het is zijn handschrift niet. Helaas.
Groetjes,
Tim.”
Hij stuurde heel snel wat terug. Daarna ging het snel.

“Oei. Heb je een crush? Maar hij is niet van de club? Dat is jammer. Al lang stiekem verliefd?’
“Bijna een jaar denk ik. Afgelopen vrijdag in het zwembad met mijn voorhoofd op zijn zak gelegen.”
“Whahahahahaha! Hoe krijg je dat voor elkaar?”
“Glijbaan. Zo gaan die dingen. Maar ik vond het niet erg.”
“Nee, dat geloof ik. Ey, heb je Skype of zoiets?”

Daar moest ik even over nadenken? Ging ik dat doen? Wat had ik te verliezen? Ik vond hem ook wel gezellig. Ik gaf hem mijn adres. Niet veel later belde hij me. Daar had ik even niet op gerekend. Gewoon heen en weer typen vond ik eigenlijk wel even meer dan oké. Ik slikte, zocht mijn koptelefoon. Toch maar wel. Wat had ik te verliezen inderdaad?

‘Hey!’
Oké, vrolijke stem.
‘Hoi.’
‘Lachen man, ik ben bijna jaloers.’
Ik lachte. ‘Het was maar kort. Maar dat vergeet ik nooit meer.’

Een uur later sloten we af. Ik weet niet meer waar we het allemaal over gehad hadden, maar het was erg gezellig en laat voor ik er erg in had. Ik wist ondertussen veel meer van hem. Hij was net zo oud als ik, out bij zijn ouders en vrienden, ooit een vriendje gehad, maar dat was echt maar heel kort. Ik heb hem genoeg over mij verteld. Over Julian. Het ging vanzelf allemaal. Het was gewoon gezellig geweest. Ik ging tevreden slapen.

Ik was er vol van. Bleef aan dat gesprek met Thor denken. Toen ik naar school fietste, toen ik mijn jas op hing. Eindelijk had ik eens met iemand kunnen praten die het snapte, die wist wat ik voelde. Ik werd uit mijn gedachten gehaald door een kleine duw in mijn rug. Toen ik omdraaide stond Jasmine al vlak voor me.
‘Aisha is het ook niet,’ zei ze snel.
Ik grijnsde. ‘Weinig meer over.’
‘Weinig? De halve klas kan nog. Of een andere klas, weet jij veel.’
‘Jasmine, laat zitten.’
‘Als iemand jou twee kaarten stuurt…’
‘Drie,’ onderbrak ik haar.
Haar mond viel open. ‘Drie? Wanneer?’
‘Vrijdag.’
‘We moeten jouw jas in de gaten gaan houden.’
‘Nee. Je blijft er uit de buurt. Als ze dat doorkrijgt, dat ik het jou verteld heb, dan houdt het helemaal op.’
‘Hm, komen we er nooit meer achter.’ Ze lachte, sloeg een arm om me heen. ‘En dat moeten we niet hebben.’
Ze liep lachend met me door de deur. Julian, Mats, Niek en Jurn keken meteen. Fuck. Jasmine liet me los en liep door. Ze bleven kijken, vragende blikken toen ik naar ze toe liep. Fuck.
‘Zoooo,’ klonk het spottend van Julian.
Dat niet alleen, hij klonk jaloers.
‘Het is niks, Julian. Ze had gewoon een vraag over dat wiskundeding.’
‘Tuurlijk, ik sla ook altijd een arm om je heen als ik een vraag heb over wiskunde.’
Ik zuchtte. Deed hij dat maar eens.
‘Kwestie van charme Julian,’ grijnsde ik maar.
We lachten, maar diep van binnen baalde ik.
‘Er is iets,’ zei Julian achterdochtig.
‘Er is verder niets,’ mopperde ik.
Dat maakte me volgens mij alleen maar meer verdacht.

Dat bleef zo. En niet alleen mijn vrienden. Anderen begonnen ook vragen te stellen. Nou ja, echt vragen stellen direct aan mij deden ze niet. Het was meer kijken. Naar mij kijken als Huub binnen kwam of als hij Jasmine een kus gaf. Dit kon ik er niet bij hebben en dat was aan me te zien. Ik werd chagrijnig. Ik liep naar buiten, om naar huis te gaan. Julian was zijn jas nog aan het aantrekken toen ik wegliep na weer een grap van hem over Jasmine. Ik was er klaar mee. Jurn liep achter me aan.
‘Tim, wacht.’
Ik liep gewoon door, maar hij liep al naast me.
‘Wat is dit, man?’
‘Niks.’
‘Dat merk ik.’
‘Jurn, laat maar. Ik krijg Julian toch niet aan zijn verstand gepeuterd dat er niets is tussen Jasmine en ik.’
‘Er is echt niets?’
‘Nee. Jasmine en ik kunnen het gewoon goed met elkaar vinden. Er is echt niets verder.’
Ik twijfelde. Moest ik hem vertellen over die kaarten? Als ik iemand van onze groep dat kon vertellen dan waren hij of Niek het wel.
‘Wat denk je?’
‘Ik weet niet Jurn… Het is allemaal zo flauw. Julian weet dat ik haar goed ken, ik ben zelfs een tijdje met haar mee naar school gefietst. Daar was hij zelf nog stinkend jaloers op toen.’
‘Julian?’ lachte Jurn.
Ik grijnsde. ‘Dat heb ik je niet verteld.’
‘Nooit iets van gemerkt.’
‘Nou, ik wel toen.’ Ik lachte. ‘Volgens mij is hij weer opnieuw jaloers. Terwijl iedereen kan zien dat niets tussen haar en Huub komt.’
‘Zou hij daarom er steeds weer over beginnen?’
‘Ik denk het. Ey, ik heb je dit niet verteld hè?’
Jurn grijnsde. ‘Wat? Geen idee waar je het over hebt.’
Ik glimlachte. ‘Dank je.’
‘Ik zal hem proberen af te remmen als hij er weer over begint. Hij heeft het er nogal over.’
‘Ik zie iedereen kijken ja.’
‘Regel ik voor je.’
‘Hé, wacht even!’
We keken om en zagen Julian en Mats aan komen lopen. Niet ver daarachter liep Niek.
‘Schiet eens op man!’ riep ik.
We lachten, niets aan de hand. Op weg naar het winkelcentrum, even kijken of Elske er weer was.

Dat was ze. Rode kop, verlegen glimlachen van Niek. Julian probeerde een beetje de lolbroek uit te hangen, maar daar kreeg hij niet echt de kans voor. Ze wist hem prima te negeren. Blik naar Niek. Hoe ze keek zei genoeg. Hoezo hadden die twee nog niets met elkaar? Niek rekende af. Julian was iets doorgelopen.
‘Niek, gaat ze vrijdagavond mee?’ riep hij.
Ze keek vragend naar Niek.
‘We gaan zwemmen vrijdagavond,’ zei hij onverschillig.
‘Je mag mee hoor,’ zei Jurn. ‘We houden die mafketel daar wel op een afstandje.’
Hij knikte richting Julian. Ze glimlachte.
‘Ik bel je nog wel,’ zei Niek. ‘Kijk maar.’
Ze glimlachte weer. ‘Is goed.’

‘Hey!’
Ja, Thor had een leuke stem.
‘Hoi!’
‘Hoe gaat het?’
‘Goed. Met jou?’
‘Ik wil wel eens zien met wie ik praat eigenlijk,’ ging hij verder.
Voor ik maar iets kon zeggen was de uitnodiging om de webcam aan te zetten er al. Twijfelde ik? Een beetje, maar ik was ook gewoon nieuwsgierig. Snel even mijn hand door mijn haar. Daarna klikte ik. Zijn gezicht was net zo vrolijk als zijn stem. Mooie jongen, zeker weten.
‘Hoi,’ lachte hij naar zijn camera.
‘Hey,’ antwoordde ik toch een beetje verlegen.
Hij lachte. ‘Nog kaarten gekregen?’
Ik grijnsde. ‘Nee, het is even rustig geloof ik.’
‘Jammer.’
‘Ik vind het wel even lekker zo. Die vriendin van school vraagt er ook naar, en de rest begint nu te denken dat zij en ik iets hebben.’
Thor lachte, hing een beetje achterover met de leuning van zijn stoel.
‘Lach niet. Ze heeft een vriend. Toffe gast, hebben al best lang iets samen. Dus ik snap ook niet waarom iedereen dat denkt.’
‘Jawel, dat is gewoon grappig.’
Ik lachte. Eigenlijk had hij ook wel gelijk. Hij keek me lachend aan, uitdagend bijna. Het was echt een mooie jongen. Ik viel stil, wist niet meer wat ik moest zeggen.
‘Flinke tv daar,’ hoorde ik hem zeggen.
Ik keek automatisch even om. ‘Ja, oude van beneden. Ik kan er zo vanuit bed naar kijken.’
‘Lekker.’
‘Wat ik dus eigenlijk nooit doe,’ zei ik er lachend achteraan.
‘Kom hem maar naar hier brengen dan.’
‘Ik laat hem lekker staan als je het niet erg vindt.’
Hij keek teleurgesteld. Ik lachte.
‘Je mag ook gewoon een keer komen zonder tv hoor,’ ging hij gewoon verder.
‘Kan,’ zei ik, ‘ooit.’
Hij glimlachte.

Nee, we hadden geen afspraak gemaakt, dat ging me wel heel snel. Maar hij was leuk, mooi, aardig… Hij bleef in mijn kop hangen. Ik begon Julian de dag erna ook anders te bekijken. Dat was raar. En het schudde me ook wel wakker. Thor was écht leuk. Misschien kwam het ook wel door het gedoe met die kaarten en Jasmine, en zijn flauwe grappen er de hele tijd over, maar Julian deed me minder toen ik hem weer zag. Rust in mijn hoofd, het was toch een kansloze missie. Dat wist ik allang, maar misschien kon ik er zo wel beter mee omgaan. Ik vond het wel even prima.
‘Jasmine niet met je meegefietst?’ vroeg hij uitdagend.
‘Dat mag Huub doen,’ antwoordde ik.
Hij lachte. ‘Nog wel.’
‘Julian, kappen. Het begint een beetje flauw te worden.’
‘En blijven ontkennen,’ grijnsde hij.
‘Als hij zegt dat er niets is, dan zal er wel niets zijn,’ zei Jurn serieuzer dan de bedoeling was.
Julian lachte het weg. Die grap bleef nog wel even hangen vreesde ik.

Ik was er ook niet zo blij mee toen Jasmine me in de pauze met zich mee trok. Ik zag Julian al weer kijken.
‘Jasmine, iedereen begint zich af te vragen wat er tussen ons is.’
‘Daarom zocht ik je ook.’
‘Hoezo?’
‘Huub begon ook al vragen te stellen.’
‘Shit.’
‘Tim, ik heb hem over die kaarten verteld.’
‘Wat?’
‘Ik kon niet anders, ik moest het hem uitleggen.’
Ik zuchtte en knikte. Tot zover mijn geheim.
‘Ik snap het wel,’ zei ik half in gedachten.
Ik zag Huub kijken. Hij grijnsde.

© 2018 Oliver

Ik ben altijd nieuwsgierig naar jullie reacties. Klik op deze link en laat eens een berichtje achter op het forum!