Op zoek (deel 8)

Maskers af
Ik weet het nu
Vanavond gaan we
Het diepe in

Ik keek er nog een keer naar en glimlachte, deed de kaart terug in de envelop, likte hem dicht. Met zwetende handen stopte ik de kaart in zijn jaszak. Laatste pauze, geen raar moment creëren, als ik tenminste snel weg was na de les. Ik ging tevreden de kantine in, bijna de laatste les. Ik hoopte maar dat ik de goede zet had gemaakt. Julian hield me nog steeds in de gaten. Had hij gezien dat ik bij de jas van Jurn was geweest? Ik dacht weer aan de kaart. Ik vond het goed gedaan van mezelf. Beetje voorzichtig, dat wel. Ik hield nog steeds een slag om de arm. Ook al had ik zijn handschrift gezien. Het kon gewoon niet anders. Jurn stond bij ons alsof er niets aan de hand was. Hoe deed hij dat toch? Ikzelf was gruwelijk nerveus, om alles, om de hele situatie. Maar hij? Er was helemaal niets aan te merken. Pokerface. Raar. Je zou toch verwachten dat hij iets zou doen, meer contact met me zou zoeken. Aan de andere kant, deed ik het afgelopen jaar niet hetzelfde bij Julian? Die stond me alleen maar grijnzend aan te kijken. In de pauze. Tijdens de laatste les.

‘Hey, Tim,’ riep hij toen ik al bij mijn fiets stond.
Ik keek en stapte op.
‘Wacht effe man, heb je haast of zo?’
‘Beetje,’ mompel ik.
‘Gast, ik snap jou niet. Wanneer ga je wat zeggen tegen Jurn? Ga je wachten op nog een kaart? We gaan zwemmen vanavond, vind je dat niet raar?’
Hij trapte best hard terwijl hij het over me uitstortte.
‘Daarom wilde ik ook snel weg. Ik wil hem vanavond pas zien.’
‘Huh?’
Ik grijnsde. ‘Ik heb net een kaart in zijn jaszak gestopt. Ik wil er niet bij zijn als hij hem vindt. Vanavond pas.’
Julian lachte. ‘Je hebt wat?’
‘Ik heb hem teruggepakt met hetzelfde. Een kaart in zijn binnenzak.’
‘Wat heb je er in gezet?’
‘Gaat je geen flikker aan,’ lachte ik. ‘We zien vanavond wel.’

Oké, ik was nerveus. Hij moest hem nu wel gevonden hebben, gelezen hebben. Ik wist van zijn geheim, en hij wist dat nu ook. Ik was op weg naar het zwembad en wist niet wat ik moest voelen. Ik was laat. Ik zag Niek en Elske al staan, Julian met Mats en Lotte en Amy. Lauren stond er ook bij. Lauren. Ik had wel kunnen raden dat ze er zou zijn, maar daar zat ik eigenlijk niet op te wachten. Ik wist nog steeds niet hoe het nou precies zat tussen haar en Jurn.
‘Hey,’ zei ik.
‘Kom, we gaan naar binnen,’ zei Mats.
‘En Jurn?’
‘Die belde me net, die is wat later.’
Ik haalde mijn schouders op. Julian keek veelbetekenend naar me. Ik had het niet meer.

Met een hoop kabaal sprongen Julian en Mats het water in. Lauren dook er in en zwom weg. Lotte en Amy gingen op de kant zitten en lieten zich voorzichtig in het water zakken. Er werd voorzichtig gestoeid, kort gezoend. Niek en Elske liepen naar de glijbaan. Julian en de rest volgen snel. Ik liep maar mee, ondertussen hield ik de ingang in de gaten. Ik gleed alleen naar beneden, als eerste. Hard. Beetje kwaad ook. Kwaad, teleurgesteld, ik wist eigenlijk niet wat ik was. Ik wachtte op de rest. Lotte kwam krijsend de buis uit, Julian er kort achteraan. Hij lachte sarcastisch naar haar, maar dat vond ze niet erg. Ze sloeg hem, maar gaf hem daarna een kus. Mats had Amy stevig vast toen ze het water in donderden. Elske kwam daarna, Niek er meteen achteraan. Zij bleef op haar hurken zitten, Niek stond alweer op. Ineens viel hij om. Elks lachte, liet zijn enkel weer los en stond op. Julian grijnsde naar me, maar keek toen ook naar de ingang. Nadat Lauren beneden was gingen we nog een keer. Nog steeds geen Jurn. Ik was teleurgesteld, dat was me nu wel duidelijk. Die ging ik niet meer zien vanavond. Kut. Ik baalde. Ze wilden nog een keer, maar ik liep naar het bubbelbad. Even alleen. Genoeg van die gezellige stelletjes. Ik liet me in het warme water zakken van het ronde badje, ging in de voorgevormde rand zitten. Ik hield de ingang in de gaten, maar al snel zakten mijn ogen dicht.

Hij durfde niet en dat viel me tegen. Misschien wilde hij me niet zien met de rest er bij. Had ik die kaart anders moeten doen? Had ik hem toch gewoon aan moeten spreken? Misschien wilde hij de rest er wel niet bij hebben, misschien ging hij me morgen wel bellen. Misschien zat er nu al een berichtje in mijn telefoon. Ging ik kijken? Even snel heen en weer naar de lockers, even mijn telefoon checken? Misschien moest ik dat even doen. Niet meteen. Het water was veel te lekker, en stiekem hoopte ik dat hij toch nog zou komen. Mats had toch gezegd dat hij wat later zou zijn? Wat ging ik eigenlijk zeggen? Ik wist het nog niet eens.
‘Hey.’
Ik schrok, had niet gemerkt dat er iemand bij me was komen zitten. Ik deed mijn ogen open en keek met een ruk naar rechts. Jurn.
‘Het diepe is daar hoor,’ probeerde hij te lachen.
‘Ja,’ stamelde ik.
Hij stond weer op. ‘Kom.’
Ik had geen zin om uit dat warme water te komen. De lucht was altijd een beetje koud als je er lang in gezeten had. Ik liep een paar passen achter hem, zag zijn benen, zijn rug. Hij dook voorover en begon meteen door het water te snijden. Ik dook hem achterna, maar inhalen ging me toch niet lukken. Aan de zijkant zag ik de rest naar het bubbelbad lopen. Achteraf gezien maar goed dat ik daar weg was. Jurn wachtte in het diepe stuk, hangend aan de rand. Ik kwam bij hem, legde mijn onderarmen op de kant. Ik keek naar hem.
‘Het diepe,’ zei ik.
‘Sorry,’ begon hij, maar ik kapte hem af.
‘Geen sorry zeggen.’
‘Nou ja…’
‘Ik vind het wel moedig van je. Het duurde alleen een beetje lang misschien. Of is het een grap?’
‘Nee. Nee.’ Hij bloosde. ‘Sorry. Ik vond dat ik het je moest zeggen.’
‘Het was even puzzelen,’ glimlachte ik. ‘En toen kon ik maar één ding doen.’
‘Ik wist niet wat ik voelde in mijn binnenzak. Ik wist wel meteen dat het maar één ding kon zijn.’ Hij glimlachte. ‘En je begon met een M.’
‘Ja, ik kon de puzzel maar beter afmaken. Wat had je gedaan als ik het niet gevonden had?’
‘Hint gegeven om de puzzel op te lossen denk ik.’
‘Denk je?’
‘Tim, het begon gewoon met een kaartje voor Valentijnsdag. Echt, meer niet. Ik wist dat het allemaal nergens toe zou leiden, maar ik wilde het gewoon doen. Dat die kaart begon met een J was toeval. De rest kwam later. Ik zag je rondkijken daarna, zoeken. Je keek naar alle meiden uit onze klas. Ik werd jaloers misschien, weet ik veel. En toen is het een beetje uit de hand gelopen.’
‘Weet je wel wat je gedaan hebt?’ sputterde ik. ‘Ik werd er echt gek van. Ik voelde me bekeken, bespied. En ik had geen idee. Echt niet.’
‘Sorry.’
Ik haalde mijn schouders op.
‘Sinds wanneer ben je er achter?’
‘Begin deze week.’
‘Bedankt dat je niets tegen de rest hebt gezegd.’
‘Nou…’
Jurn keek verschrikt. ‘Heb je ze wat verteld?’
‘Nee. Maar Julian zag de kaarten liggen. Om eerlijk te zijn, hij heeft de puzzel opgelost.’
‘Wat zei hij?’
‘Verbaasd. Vooral dat. En vroeg zich af wie jou die flauwe grap geleverd had. Eerlijk, dat dacht ik ook. Jij? Homo? Verliefd op mij? Ik heb echt nog nooit iets gemerkt.’
‘Is hij de enige die het weet?’
Ik knikte. ‘En Jasmine weet van de kaarten. Maar niet dat jij het bent.’
‘Vandaar dat jij de laatste tijd zoveel met haar praatte.’
‘Ja, ik was blijkbaar zo aan het rondkijken dat ze me vroeg wat er aan de hand was. Welk meisje uit haar groep ik leuk vond omdat ik zo vaak stond te kijken.’ Ik lachte. ‘Ze heeft foto’s staan maken van aantekeningen, om handschriften te vergelijken. Beetje in de verkeerde doelgroep, maar dat wist zij niet.’
Jurn lachte nerveus.
‘Wat is het verhaal met Lauren? Ik dacht echt dat jullie… Nou ja, het zag er leuk uit.’
‘Nee. Leuke meid hoor, maar ja…’
‘Ze heeft geen mooie piemel?’
Jurn keek me onderzoekend aan, maar toen hij zag dat ik het niet cynisch bedoelde lachte hij.
‘Nee, inderdaad. Nou ja, ik heb het verder niet onderzocht of zo, maar ik ging er van uit.’
We lachten.
‘Weet ze het?’
‘Dat ze geen piemel heeft?’
Ik grijnsde. ‘Van jou?’
‘Nee. Maar er is niets, geen klik. Niet bij mij vanzelf, maar ook niet bij haar. Daar was ik al snel achter. Stelde me wel gerust, anders had ik haar allang met rust gelaten.’
We lachten. Goede sfeer. Hij vertrouwde me.
‘Hoe lang?’ vroeg ik.
‘Hoe bedoel je? Hoe lang ik het al weet van mezelf?’
‘Nee. Ik. Hoe lang heb je al met het idee gelopen om mij een kaartje te sturen?’
‘Pffff, meer dan een jaar.’
‘Ik heb echt nog nooit iets gemerkt.’
‘Het is ook niet iets wat je zomaar verteld.’
‘Nee, klopt. Vertel mij wat.’
‘Verborgen verliefdheid? Jij?’
‘Al een jaar. Maar ik ben er wel overheen ondertussen.’
‘Ik wou bijna zeggen, stuur een kaartje.’
‘Nee, laat maar.’
‘Iemand van school?’
‘Uhu.’
‘Wie? Hoe heet ze?’
‘Je bent de eerste die ik dit ga vertellen, en de laatste. Niet lachen?’
‘Ey, ik ben je wat schuldig. Tuurlijk niet.’
Ik keek naar het bubbelbad. Julian en Lotte zaten ongegeneerd te zoenen.
‘Hij daar,’ zei ik voor me uit. ‘Julian.’
‘Julian?’ vroeg hij verbaasd en begon te lachen. ‘Daar vallen toch alleen maar meisjes op die een ding hebben voor foute mannen.’
‘Ja, wrijf het nog even in zeg. Vroeger was hij best oké hoor. Toen hij nog geen overdosis heterohormonen had.’
Jurn lachte. ‘Sorry.’ Daarna keek hij serieus. ‘Maar dat betekent dat jij ook…?’
Ik keek hem aan en knikte. En glimlachte.
‘Weet hij dit?’
‘Dat ik verliefd op hem ben geweest? Nee. Maar na die kaarten viel ik wel snel door de mand.’
‘Wat zei hij?’
‘Dat ik niet moest twijfelen en dat jij een super coole gast was.’
Jurn bloosde en keek verlegen.
‘Dus, nou ja, dat zei hij. Jurn, ik ga eerlijk met je zijn. Ik moet nog wennen aan het idee dat jij… Ik heb wat zitten daten, en die kapte ineens alles af vorige week. Ik stond in de Mazzo toen hij appte dat onze date niet doorging de dag erna. Daar zat mijn hoofd nog een beetje van vol toen ik de oplossing van de puzzel zag. Ik wist echt even niet wat ik moest doen.’
‘Snap ik.’
‘Sorry. Zit ik met jou over een mislukte date te klagen.’
‘Geeft niet.’
‘Ik ben ook niet de eerste waar hij dat bij flikt, weet ik ondertussen. Zo is hij blijkbaar. Je kunt je vergissen in iemand.’
‘Da’s kut.’
Ik haalde mijn schouders op. ‘Ik had hem ook pas twee keer gezien of zo.’
‘Dan nog.’
Ik staarde voor me uit.
‘Ik heb nog nooit gedate,’ zei Jurn ineens.
‘Ik daarvoor ook niet. Hij was daar veel verder in.’
‘Weten veel mensen het van jou?’
Ik schudde mijn hoofd. ‘Niek weet het, en Elske. Die hadden me gezien met die date.’
Jurn lachte. ‘Erg!’
‘Ja, behoorlijk. Maar Niek is cool.’
‘Ja. Gave gast.’
Ik keek naar het tumult toen ze uit het bubbelbad kwamen en naar de glijbaan liepen.
‘Zo erg zijn ze niet,’ lachte ik.
Jurn knikte naar ze. ‘Gaan we mee? We hangen hier alweer een tijdje.’
‘Goed idee,’ zei ik.

We stonden achter ze te wachten. Julian stond vooraan en keek naar ons, maar kon niets ontdekken. We lieten ook niets merken.
‘Ik snap nou ook jouw opmerking dat je met me in het diepe wilde,’ zei Jurn zacht.
‘Het is ook een hele sprong,’ grinnikte ik.
Hij glimlachte weer verlegen. Mooie jongen. Rustig. In tegenstelling tot Julian, die met een hoop kabaal de buis in verdween. Ik hoorde Lotte lachen. Amy lachte naar Lauren.
‘Moet hij je weer duwen?’
‘Nee, echt niet. Ik ga zelf wel.’
‘Je durft niet.’
‘Nee,’ lachte Lauren beslist.
Ze keek even om naar Jurn en lachte. ‘Sorry.’
We lachten. Ik hing even tegen zijn schouder aan.
‘Ik durf wel,’ zei ik snel.
Hij keek even verbaasd, grijnsde toen. Ik ging zitten, voelde Jurn vlak achter me. Toen ik op gang kwam voelde ik zijn voeten tegen mijn schouders. Ik pakte zijn voeten, hield ze vast. Toen hij in de bocht mij een trap gaf moest ik hem loslaten. Binnen een tel viel hij achter tegen me aan toen ik net geland was. Ik draaide me om, greep hem vast, trok me aan hem omhoog. Grijns van Julian. En van Jurn. Ze liepen met zijn allen weer naar de trap. Jurn liep naar het grote bad en dook er in. Ik wist even niet wat ik moest doen. Wilde hij even alleen zijn? Gedachten op een rijtje? Dat merkte ik dan wel. Ik dook achter hem aan. In het ondiepe stuk liep hij het water uit. Hij keek even om en glimlachte.
‘Jezus, wat zwem jij snel,’ zei ik toen ik bij hem stond.
Hij lachte, liep in een recht lijn naar de wildwaterbaan. Ik ging achter hem aan. Het slingerde door het zwembad heen, hier en daar overdekt. Halverwege was een rustig stuk, plastic palmbomen op de kant. Het lawaai van het zwembad was een eindje weg. Hij ging onder een waterval staan, alsof hij zijn haar stond te wassen. Ik ging bij hem staan. Hij was in gedachten.
‘Jurn?’
Hij zei niets, bleef met zijn ogen dicht staan, hoofd achterover.
‘Gaat het?’
Zijn hoofd boog terug, hij deed zijn ogen open. ‘Jawel.’
Ik glimlachte. Stapje dichterbij. Ik wachtte tot een groepje kinderen verder door gingen in de wildwaterbaan. Daarna liet ik mijn vingers zijn been aanraken. Hij keek me aan, nerveus, verlegen. Ik voelde zijn vingers, onze wijsvingers haakten zich in elkaar. Ik ging hem zoenen wist ik. Hij wist het ook. Alleen kwam de hele groep met een hoop kabaal de hoek om. We lieten elkaar net op tijd los, stapje achteruit. Er werd gelachen, wij lachten mee. Niek duwde Elske onder de waterval, maar zijn trok hem net zo hard mee. Ik ging er iets vanaf staan. Julian duwde Lotte van zich af, onder het vallende water. Heel even keek hij me aan.
‘Sorry,’ zei hij snel, ‘ik kon ze niet tegenhouden.’
We grijnsden. Daarna had hij haar vast. Jurn en ik keken elkaar glimlachend aan. Hij trok even zijn wenkbrauwen omhoog. Dat was net op tijd.

We waren niet meer alleen. Hoe erg we ons best ook deden. Oké, in de glijbaan bleef hij vlak achter me zitten, zijn armen om mijn buik. Zijn benen langs mij heen knetterden tegen mijn huid. Vlak voor het einde liet hij me los. Zijn handen gleden over mijn buik naar mijn zij, langzaam over mijn rug naar boven. Hij hing achterover, liet zijn handen naar mijn schouders glijden. Ik voelde hem tegen mijn onderrug. Kort. Daarna gaf hij me een duw. Julian stond met zijn armen om Lotte heen naar me te kijken toen ik in het badje viel, Jurn een tel later over me heen. Julian keek vragend. Ik keek terug en knipoogde snel. Jurn hing nog steeds over me heen, arm om mijn buik. Hij duwde me voorover. Julian grijnsde, zag ik kort. Ik voelde alleen nog maar Jurn tegen me aan. Ik voelde van alles. Ik moest even onder water blijven. We hoorden Mats en Amy naar beneden komen. Ik kroop naar de kant, Jurn nog steeds tegen me aan. We gingen zitten, hij wilde duidelijk ook niet boven het water uit komen. We keken naar elkaar en grijnsden. Beetje verwilderde blik. Zijn hand op mijn been. Mijn hand erop. Iedereen was beneden.
‘Kom, we gaan bubbelen,’ zei Lotte.
We waren de laatsten, de rest was het badje al uit. Jurn hield me even treiterend tegen terwijl ik opstond. Toen voelde ik het. Een korte kus achter op mijn schouder. Ik keek even kort over mijn schouder en glimlachte. Kneep achter me in zijn heup. Die ogen. Die grijns. Jurn. Waarom heb ik dat nog nooit eerder gezien?

Julian lachte bij de kleedkamers toen Lotte hem wegduwde.
‘Eigen hokje, viespeuk.’
Ze lachte, uitdagend. Hij ook. Het was druk, ze gingen bijna sluiten. Jurn stond vlak bij me, beetje onhandig. Te druk. Niet samen. Dat zou me ook te snel gaan even. Julian bleef kijken tot we allebei in een apart hokje doken. Jurn was al weg, Julian dook snel het hokje naast me in.
‘Alles goed, Tim?’ hoorde ik naast me.
‘Zeker.’
‘Mooi man.’
Ik glimlachte. Er werd op onze deurtjes gebonkt. Mats.
‘Opschieten jongens, rukken doe je thuis maar.’
Ik lachte, keek naar beneden toen ik mijn broek aan trok. Het had zo maar gekund.

Raar. We stonden allemaal buiten bij elkaar. Ik wist wat er ging gebeuren, samen naar huis fietsen met zijn allen, Jurn zou als eerste rechtsaf slaan. We keken naar elkaar, Jurn reed een rondje terwijl we op Mats en Amy wachtten. Hij fietste vlak langs me heen, keek. Vragend. Ik keek terug, hij remde.
‘Morgen wat te doen?’ vroeg ik zachtjes.
‘Ik ben het hele weekend weg met de familie,’ mopperde hij half.
‘We bellen,’ zei ik.
Hij glimlachte, dankbaar bijna.

We hadden niet gebeld, wel hebben we elkaar helemaal plat gebombardeerd met berichtjes. Toen ik hem maandag weer zag was het alsof ik hem het hele weekend gezien had. Ik wist alles van wat hij had meegemaakt. Van wat hij voelde. Wat hij wilde. En hij van mij. Dit voelde goed. Vrolijk. Julian wilde meer weten.
‘Heb je hem nog gezien dit weekend,’ vroeg hij toen hij naast me zat, nog voor de les echt begon.
‘Nee, hij was het hele weekend weg.’
‘Maar is het nou iets?’
Ik haalde mijn schouders op. ‘Gaat het wel worden,’ zei ik er vrolijk achteraan.
‘Al gezoend?’
Ik grinnikte. ‘Met jullie de hele tijd in de buurt zeker?’
‘Jullie zijn best even een tijdje weggeweest samen hoor. De rest begon zich al af te vragen waar jullie waren.’
Ik lachte.
‘Niek vooral. Die wilde echt weten waar jullie waren.’
Ik grinnikte, wat een beetje verbaasde blik van Julian opleverde.
‘Er is niets gebeurd, Julian. Gepraat, over die kaarten, meer niet.’
‘Maar hij weet nu toch wel dat jij ook…?’
‘Tuurlijk, Julian, ik ben niet gek.’
‘Nice.’

Twee blikjes Red Bull, bordje, twee blikjes Red Bull, en Elske achter de kassa. Kabaal, gedoe. Vooral veel lachen ook. Guus waren we al tegengekomen. Hij glimlachte naar me, Mees stond niet ver weg. Ik grijnsde en knipoogde. Hij moest eens weten.
Buiten kwamen al vrij snel Lotte en Amy aanlopen. Ik bleef niet lang, Jurn ging ook op tijd weg. Bij de achterkant van de supermarkt bleven we staan.
‘Raar, om zo met de rest te staan zonder dat ze het weten.’
Ik lachte. ‘Julian weet het. En Niek op zich van mij dan.’
‘Je hebt het al best wat mensen verteld.’
Ik schudde mijn hoofd. ‘Allemaal toeval. Ik waarschuw je, blijkbaar kan er geen geheim bij me blijven hangen.’
Hij lachte. ‘Zouden we de enige zijn op school?’
‘Vast niet.’
‘Nee, al zou ik niet weten wie nog meer.’
We keken elkaar aan.
‘Guus,’ zei hij lachend.
‘Klopt. Die heeft me ook gezien met die date. Hij kende hem. Ooit ook eens mee afgesproken.’
‘Guus heeft ook gedate? Man ik loop achter op jullie.’
Ik hield mijn hand tegen zijn arm. ‘Nou en?’
Jurn lachte. ‘Ik doe daar minstens acht kaartjes over.’
‘Ik vond ze zo “niet jou” die kaartjes.’
‘Niet? Ik vond ze wel lief.’
‘Ik ook. Maar ik had het nooit achter je gezocht.’
Hij keek me aan en glimlachte.

Nu, nu moest ik het doen. Ik kneep in zijn arm, boog wat voorover en kuste hem. Hij keek even verbaasd, kuste me toen terug. En nog eens. We zoenden. Lang.

Ik moest nog haasten om op tijd thuis te zijn.

© 2018 Oliver

Ik ben altijd nieuwsgierig naar jullie reacties. Klik op deze link en laat eens een berichtje achter op het forum!