Surprise

‘Als ze lastig wordt zet je haar maar terug achter in de kamer hoor.’
Ik schudde mijn hoofd. Marleen zat aan mijn voeten te spelen en af en toe moest ik een blokje lego bewaren.
‘Ze is niet lastig.’
Ik keek hoe haar moeder met moeite opstond van de bank.
‘Nog een maand, dan is het er uit. Hoop ik.’ Ze lachte.
‘Wat hoop je,’ vroeg ik, ‘jongen of meisje?’
‘Zoiets vraag je niet,’ lachte ze bestraffend en liep naar de keuken. Met dampende thee kwam ze terug.
‘Jij nog steeds zonder suiker?’
Ik knikte. Ik blies een keer in mijn mok en voelde de warme lucht langs mijn gezicht opstijgen. Ze keek een keer op haar horloge.
‘Ik vraag me toch af waar Erik blijft.’
Ik glimlachte. Ze grijnsde terug. Leuk dat ze me hadden uitgenodigd. Ik wist bijna alles van ze maar had ze pas weinig gezien. Hoe gaat zoiets. Je leest een hoop, maar ken je elkaar dan echt? We hoorden de voordeur. Erik kwam binnen en gaf me lachend een hand.
‘Ha, ben je er al? Leuk je weer te zien.’
Hij gaf Esther een kus en tilde Marleen op.
‘Dag grote meid van mij,’ kuste hij haar.
Marleen lachte en greep met haar vingertjes naar zijn gezicht. Hij zette haar weer op de grond en ging zitten.
‘Echt leuk dat je bent gekomen,’ zei Erik nog een keer.
‘Hoe gaat het met jullie?’ vroeg ik.
‘Goed, echt goed,’ zei Erik, ‘gelukkiger kan eigenlijk niet.’
‘Alleen zit het geluk me af en toe een beetje in de weg,’ zuchtte Esther en hield haar handen op haar enorme buik. Ze lachte.
De deurbel ging en Erik stond weer op. Even later kwam hij terug met de ouders van Esther. Ik gaf ze een hand en stelde me voor. Esther stond op en zocht wat dingen bij elkaar. Ze gaf haar moeder nog wat aanwijzingen.
‘We zullen niet laat weer terug zijn,’ zei ze.
‘Dat ken ik van jullie,’ lachte haar vader.
‘Nee, dat hou ik toch niet meer vol.’
Erik streek een keer over haar rug en met wat groeten heen en weer vertrokken we.
‘Rij jij achter ons aan?’
Ik knikte. ‘Ik weet waar het is.’
Erg ver was het niet. We stapten het eetcafé binnen en Erik regelde wat met de ober. Die knikte en ging ons voor. We liepen door een deur en een trap op naar boven. Ik keek Esther een keer verbaasd aan.
‘We hebben iets speciaals geregeld, had je verdiend vonden we.’
Ik liep nog verbaasder door en we kwamen in een grote kamer terecht met een grote lange tafel. Gedekt.
‘Wat zijn jullie van plan?’
‘Laat het maar gebeuren,’ grijnsde Erik en ging zitten.
Ik pakte een stoel naast hem maar Esther protesteerde.
‘Ga jij maar hier zitten,’ zei ze en zette me neer aan het hoofd van de tafel.
Ik vertrouwde het niet meer, zeker niet toen Marieke en Ed binnen kwamen en me allebei een hand gaven.
‘Wat gaat hier gebeuren?’ vroeg ik argwanend.
‘Hij heeft echt geen idee, he?’ lachte Marieke treiterend naar Esther.
Ik snapte er niets meer van. Ik zag de deur weer open gaan en glimlachte. Luc kwam als eerste de deur door, met Lau vlak achter hem aan. Ze kusten me allebei en groetten me hartelijk. Langzaam begon het door te dringen.
‘Begin je het te snappen?’ vroeg Esther glunderend.
‘Ik krijg wel een idee, ja.’
‘We hebben een beetje rond gebeld, dus dit is nog niet alles.’
Even later ging de deur weer open en een gezicht keek even voorzichtig of hij goed was. Toen glimlachte hij en liep verder. Ik herkende hem in eerste instantie niet, maar toen zijn vriend achter hem aan kwam wist ik het weer.
‘Gerben!’ zei ik verrast. ‘Ik had je niet herkend.’
Lars achter hem grijnsde. Ik sloeg mijn armen om hun heen en gaf ze een dikke knuffel.
‘Hij heeft een veel oudere kop gekregen,’ hoorde ik Marieke tegen Esther fluisteren.
‘Dat hoorde ik,’ zei Gerben gespeeld kwaad.
Ze lachten.
‘Hoe gaat het in jullie derde wereld?’ vroeg Erik.
‘Goed,’ zei Lars, ‘en steeds beter.’
Ik keek een keer naar Esther en glimlachte.
‘Verrast?’ vroeg ze terwijl ze mijn arm vastpakte en tegen me aan hing.
Ik glunderde. ‘Heb je de rest ook kunnen bereiken?’
‘Ze komen allemaal. Nou ja, bijna allemaal. Dirk had andere afspraken en Gijs heb ik helemaal niet meer kunnen bereiken, Dirk ziet hem ook nooit meer.’
‘Leuk idee, Esther, dank je wel.’
‘Moet je bij Luc zijn, het was zij idee.’
Ze wees naar hem toen ze het zei en ik keek even zijn kant op. Ik lachte een keer met een dankbaar gezicht. Hij grijnsde en knipoogde naar me. Nog steeds een sprekend gezicht, stralende ogen. Mijn Luc, ondertussen bijna mijn leeftijd. Het is dat hij en Lau onafscheidelijk zijn, anders had ik het wel geweten. Ik lachte van binnen om mijn belachelijke idee en nam een slok van mijn wijn, die Erik een tijdje geleden al voor me had neergezet. De deur ging weer open en iedereen keek meteen nieuwsgierig die kant op, ik niet minder. De laatste kwamen tegelijk, Kas, Michiel, Marcel en Kevin.
‘Daar zul je de jacht en het verschil hebben,’ zei Lau droog en lachte.
Er werd gezoend, en werden handen geschud. Veel hadden elkaar nog nooit eerder gezien maar het was alsof ze elkaar al tijden kenden. Elkaars verhalen gelezen, ze wisten ook al heel veel van elkaar. Het voorgerecht werd op tafel neergezet en ik liet het me smaken. Tijdens het eten keek ik de tafel een keer rond. Daar zaten ze dan. Was ik trots? Best wel. Erik zag me kijken en knipoogde naar me. Ik had schijnbaar een glimlach van oor tot oor, want ook Luc lachte naar me. Na het voorgerecht tikte Luc tegen zijn glas en ging staan.
‘Mag ik even jullie aandacht?’
Iedereen werd stil en keek hem aan.
‘Iedereen weet wel waarom we vanavond allemaal bij elkaar zijn. Hijzelf had helemaal niets in de gaten en daarvoor mijn dank. Dat jullie allemaal je muil hebben kunnen houden.’
Ik lachte.
‘De afgelopen anderhalf jaar is er een hoop gebeurd. Ik vond…’
Naast hem kuchte Lau protesterend.
‘Sorry, wij vonden, dat we daar met zijn allen eens bij stil moesten blijven staan.’
‘Applaus,’ riep Marcel.
‘Ho, ho, ik ben er nog niet. Iedereen is er gelukkig, nou ja, bijna iedereen. Er zijn een paar personen die we ook liever hier niet zien, maar die hebben we dan ook gewoon niet gebeld.’
‘Gelukkig,’ grijnsde Kevin.
‘Dat dacht ik ook. Toch mis ik er nog één.’
Lau was opgestaan en had een laptop op tafel gezet.
‘Maar dat hebben we opgelost. Druk maar op start, Maarten.’
Even was er ruis op het beeld maar daarna kwam het gezicht van de andere Maarten in beeld. Brede grijns, pluche kangaroe onder zijn arm. Marieke schoot in de lach.
‘Als die ooit eens normaal leert doen…’ zei ze grinnikend.
‘Beste allemaal, onbekenden, vrienden, waarbij ik natuurlijk mijn lieve ex niet wil vergeten, mijn naamgenoot Lau en, vooruit, ook een hallo aan Erik.’
Erik grijnsde. Esther schudde zachtjes van het lachen.
‘Maar vooral een hallo aan Oliver, degene waarom jullie allemaal bij elkaar zijn. Sterker nog, waarom we er allemaal überhaupt zijn. Ik kan er helaas niet bij zijn en ik snap dat jullie dat allemaal erg jammer vinden maar ga gerust klagen bij de hoofdpersoon van vanavond, die heeft het tenslotte ooit in zijn hoofd gehaald om mij te laten emigreren naar Australië.’
Ze keken allemaal mijn kant op en ik kon niet anders dan lachen.
‘Mijn vriend,’ hij hield even de kangaroe wat hoger, ‘en ik willen op deze manier toch een klein woordje tot je richten. Oliver, ik wil je bedanken voor wat je allemaal voor ons gedaan hebt. Dat je dat ook meteen aan de rest van Nederland hebt verteld is wat minder, maar ik kan hier gelukkig nog gewoon over straat. Beste Oliver, Olli voor vrienden, ik mag Olli zeggen, ik wens je heel veel plezier vanavond, samen met iedereen natuurlijk. Later mate!’
Hij zwaaide een keer met het pootje van de kangaroe en verdween uit beeld. Ik zuchtte een keer glimlachend terwijl het filmpje verder liep. Iedereen draaide zijn hoofd weer naar het beeld toen we zijn stem weer hoorden.
‘O ja,’ zei hij toen hij weer in beeld kwam, ‘Ed? Hou je vrouw binnen, want over een maandje kom ik weer eens terug. Je weet maar nooit met mij.’
Hij lachte nog een keer naar de camera en toen ging het beeld op zwart.
‘Wist jij dat al langer?’ vroeg Marieke aan Luc.
‘Toen ik de band bekeken had wel. We hebben flink heen en weer gemaild, maar dat had hij me niet verteld. Ook daarna aan de telefoon niet. Pas toen ik het filmpje bekeek zag ik het. Ik heb hem kort daarna nog even gebeld maar ik moest beloven mijn mond te houden. Dat moesten jullie deze avond maar zien.’
‘Jouw idee zeker,’ zei Marieke tegen mij.
Ik trok een keer grijnzend mijn wenkbrauwen omhoog. Esther lachte. Het hoofdgerecht kwam er aan. Iedereen zweeg weer even en begon toen te eten. Ik wist eigenlijk ook niet wat ik verder nog moest zeggen. Ik genoot van de hele groep die met elkaar zat te praten.
‘Gaat ie goed?’ vroeg Esther even aan mij.
‘Ja hoor,’ glimlachte ik, ‘maar dit flikken jullie me niet nog een keer. Al die aandacht, niets voor mij.’
Erik had het gehoord en grijnsde.

Het werd al snel wat later en na het nagerecht zat iedereen druk met elkaar te praten. Iedereen keek weer naar Luc toen hij tegen zijn glas tikte.
‘Dames, heren, de mensen van het restaurant willen zo deze kamer weer verder opruimen, maar ik nodig jullie graag uit om beneden in de bar verder te borrelen.’
Iedereen stond op en liep de trap weer af naar beneden. Het was rustig in de kroeg, we zaten aan een grote ovale tafel. Ik bestelde een cola maar voor ik een slok kon nemen trok Luc die uit mijn handen.
‘Voor jouw vervoer is gezorgd,’ zei hij. ‘Bier?’
‘En mijn auto dan?’
‘Die laat je maar staan. Morgen kom ik wel langs en dan halen we hem even op. Het is jouw feestje vanavond.’
‘Heb ik nog iets zelf te beslissen vanavond?’
Luc keek even schuin omhoog, dacht even na en zei toen grijnzend nee. Hij legde zijn hand op mijn schouder en duwde me op een stoel. Even later kwam hij naast me zitten en zette een fles voor mijn neus.
‘Bier uit de fles, je kent me,’ lachte ik.
‘Wie niet hier,’ grijnsde hij.
Marcel zat aan de andere kant van mij en proostte.
‘Nog bedankt.’
‘Voor wat?’
‘Dat Kevin weer is terug gekomen,’ zei hij.
‘Moet je hem voor bedanken,’ zei ik lachend.
‘Maar jou ook,’ zei hij serieus.
‘Hoe gaat het nou met jullie?’
‘Goed,’ glunderde hij. ‘Echt goed. We zijn allebei erg gelukkig dat we weer gewoon bij elkaar wonen.’
‘Mooi zo,’ zei ik en keek een keer de tafel rond. Lau zat met Kas en Michiel te praten. Gerben en Lars zaten te luisteren.
‘Hoe gaat het nou met Marco?’ vroeg Lau.
‘Slecht,’ zei Michiel serieus.
Ik zag Lau verschrikt kijken en ook ik spitste mijn oren.
‘Hij heeft buikgriep, die zit om het halve uur… nou ja, je weet wel.’
Kas lachte om onze gezichten.
‘Verder gaat het goed. Ik heb mijn oude vriend weer terug, gaat hartstikke goed,’ schaterde hij.
Lau glimlachte en stootte Michiel een keer aan. Die grijnsde alleen maar.
‘Hij was graag meegekomen, maar dat ging hij echt niet redden.’
Gerben en Lars zaten wat stilletjes rond te kijken. Ze waren wat onder de indruk van de hele groep rond Marieke en Esther leek het wel. Ik pakte mijn stoel en plantte mezelf tussen hen in.
‘Hoe gaat ie jongens?’
‘Goed hoor,’ zei Lars wat verlegen.
‘Beetje vol te houden hier tussen die ouwe lullen?’
Hij glimlachte. ‘Gaat wel.’
Luc zette nog een nieuwe fles voor me neer en knipoogde een keer. Ik knipoogde terug en keek weer naar Gerben. Lars was opgestaan en ging naar het toilet.
‘Hoe gaat het nou thuis met hem?’
‘Gaat wel goed,’ zei Gerben. ‘Die Hans is echt een moordgozer. Het is dat je weet dat het zijn vader niet is, maar anders…. Hij gaat er echt goed mee om, zorgt er ook voor dat Lars niet alles wegdrukt. Af en toe praat ik wel eens met hem als Lars er niet bij is. We houden elkaar een beetje op de hoogte.’
Ik klopte hem een keer op zijn schouder.
‘Hou dat vol, jongen.’
‘Doen we ook wel,’ glimlachte hij.
Ik keek een keer naar Kas en glimlachte.
‘Nog gezwommen met Arnoud?’
Hij grijnsde. ‘Vaak zat, maar alleen zwemmen he?’
Ik lachte. ‘Alles nog goed tussen hem en Vera?’
‘Zekers. Michiel weet ondertussen ook wat er allemaal gebeurd is tussen Arnoud en mij.’
‘En? Wat vond hij ervan?’
‘Daar heeft hij niets van te vinden,’ zei Kas balorig, ‘dat was voor zijn tijd.’
We lachten.
‘Nee, hij vond het een speciaal verhaal, snapte het ook wel. We doen de laatste tijd veel dingen met zijn zessen.’
‘Zessen?’
‘Michiel en ik, Arnoud en Vera en Marco en Maaike.’
‘Marco en Maaike?’
Hij grijnsde weer en knikte.
‘Je gaat me toch niet vertellen dat die twee…?’
‘Jawel, sinds kort.’
Ik schoot in de lach. ‘Dat meen je niet.’
‘Tja, Arnoud en ik vielen er ook van achterover.’
‘Leuk toch?’
‘Zekers,’ zei hij en keek even naar Michiel.
‘We moeten zo gaan,’ zei hij, ‘Het is voor ons nog een aardig eindje rijden.’
‘Nou al,’ zei ik teleurgesteld.
‘Michiel heeft net zijn rijbewijs, en heeft lang moeten zeuren om de auto van zijn vader te mogen lenen. Als we te laat terug komen, zijn die in alle staten.’
‘Ik snap het,’ zei ik en stond met hen mee op. ‘Maar hoe reageerde Irene?’
Michiel lachte toen hij hoorde waar we het over hadden.
‘Dat wil je niet weten,’ zei hij.
‘Die was, zachtjes gezegd, er niet echt blij mee.’ Kas grinnikte.
Ik glimlachte. Ze hadden hun jas al aan en gaven me allebei een kus. Ze bedankten Luc en Esther nog een keer. Met een zwaai naar iedereen verlieten ze het café. Ik wilde me weer aan tafel zetten toen Gerben me op mijn rug tikte. Ik draaide me om en zag hem en Lars met hun jas aan staan.
‘We gaan ook, we moeten nog een eindje fietsen.’
‘Moeten jullie dat hele stuk nog fietsen?’ vroeg ik verbaasd.
‘We hebben ze nog aangeboden om ze op te halen en thuis te brengen,’ hoorde ik Luc achter me, ‘maar ze wilden fietsen.’
Ze zagen mijn verbaasde gezicht.
‘Ze heten niet allemaal Oliver,’ grijnsde Luc. ‘Fietsen is ook heel gezond hoor.’
‘Zal best,’ lachte ik. ‘Jullie liever dan ik.’
Luc bedankte de twee voor het komen en zwaaide ze uit. Hij kwam daarna weer naast me aan tafel zitten.
‘Leuk dat ze toch gekomen zijn,’ zei Esther tegen hem.
‘Inderdaad,’ zei Luc.
Ik keek even vragend hun kant op.
‘We hebben ze echt over moeten halen. Ze vonden het op zich wel een leuk idee, maar het was volgens mij vooral Lars die het niet echt zag zitten in het begin,’ zei Esther.
‘Hij is wat terug getrokken,’ zei ik.
Ze lachte. ‘Jij kunt het weten.’
Er stond weer een nieuwe fles voor me klaar en ik nam er een flinke slok uit. Marcel keek een keer lachend naar me.
‘En hoe gaat het eigenlijk met jou? We hebben van alles over elkaar kunnen lezen, maar over jou weten we eigenlijk niets.’
‘Wat wil je weten?’ De fles in mijn hand maakte me een beetje overmoedig.
‘Dat je bi en vrijgezel bent weten we.’
‘Yep,’ zei ik bevestigend en zelfverzekerd.
‘Niets op het oog?’
Ik glimlachte geheimzinnig. Dat ging ze geen bal aan.
‘Wie is Oliver nou eigenlijk?’ vroeg Lau.
‘Een beetje van jou,’ zei ik.
Hij keek me verbaasd aan.
‘En een stuk van Gerben, en…’
‘Welk stuk,’ onderbrak Marcel me.
Ik glimlachte. ‘Van Gerben? Hij heeft dezelfde twijfel meegemaakt als ik.’
‘Vriendin thuis, leuke jongen op vakantie?’ Marcel maakte het me moeilijk.
Ik knikte.
‘Zit nog diep?’
Ik lachte. ‘Nee hoor, ik heb hem alleen de verwarring meegegeven die ik toen ook had.’
‘Wat is er daarna met de “Lars” van jou gebeurd?’
‘Die was zo hetero als de ziekte en heeft het nooit geweten,’ lachte ik.
De sfeer werd lacherig aan tafel.
‘Wat heb je dan van mij, of ik van jou?’ vroeg Lau toen serieus.
‘Dat is een moeilijke. Jouw kijk op relaties, jouw manier van omgaan met die dingen. Kun jij je de reactie van jouw moeder nog herinneren, toe ze er achter kwam dat je zowel op meisjes als op jongens kon vallen?’
Hij glimlachte. ‘Dat ik dan toch voor hem koos en niet voor de makkelijke weg?’
Ik knikte. Kevin keek verbaasd.
‘Is toch zo?’ Lau zei het vastberaden. ‘Dat maakt het voor mij extra speciaal. Maakt hem extra speciaal.’
Luc keek een keer verlegen maar glimlachte toch.
‘En wat zijn wij dan van jou?’ Marieke keek me doordringend aan.
‘Dat wil ik nou ook wel eens weten,’ zeiden Erik en Esther bijna tegelijkertijd.
‘Jullie? Jullie waren gewoon bladvulling.’
Er klonk lachend protest.
‘Even serieus, jullie zijn de vrienden die ik me zou wensen. En ook daadwerkelijk heb.’
‘Mooi gezegd,’ zei Kevin.
Ed knikte glimlachend naar me. ‘Dank je.’
‘En nou wil ik wel eens weten wat ik ben,’ zei Marcel uitdagend.
‘Jij?’ Ik keek hem spottend aan. ‘Jij bent een product van een melige late avond met een chatmaatje van mij. Trouwe lezer, had met me willen trouwen als ik meer geld had gehad.’
Iedereen lachte.
‘Flauw grapje tussen hem en mij.’
‘Chat jij veel met lezers?’ vroeg Esther.
Ik schudde mijn hoofd. ‘Klein groepje maar.’
‘En dan hebben jullie het over ons?’ vroeg Marcel.
Ik knikte. ‘En een andere lezer van mij waar ik vaak mee chat, goede vriend geworden, heeft je mee gevormd.’
‘Ben ik niet meer?’ vroeg hij teleurgesteld.
Iedereen lachte om zijn reactie.
‘Ik zal eerlijk zijn,’ zei ik. ‘Jou heb ik gebruikt.’
‘Nee, dat stelt me gerust,’ zei hij gespeeld beledigd.
‘Ik heb jou gebruikt om te kijken of het zou werken, een groot leeftijdsverschil.’
‘En, heeft het gewerkt?’ Hij vroeg het onderzoekend.
‘En bedankt,’ zei Kevin. ‘Wat denk je zelf?’
Nu lag iedereen helemaal dubbel van het lachen. Ik keek hem spottend aan en hij lachte vrolijk mee.
‘Ik geloof dat ik het antwoord wel weet. Maar makkelijk was het niet,’ zei hij met een sneer naar Kevin die naast hem zat.
Die grijnsde alleen maar.
‘Ja, lach jij maar, ik krijg er bijna grijze haren van als ik er aan terug denk.’
‘Bijna?’ vroeg Kevin spottend. ‘En volgens mij is dat gewoon de leeftijd.’
Iedereen lachte weer. Andere tafels keken af en toe geamuseerd naar ons gezelschap. Ik liet me nog een nieuwe fles voor mijn neus zetten en genoot. Iedereen praatte gezellig door.
‘Even zonder gekheid,’ zei Marcel tegen mij, ‘het viel niet mee.’
‘Nog wel eens wat gehoord van Jonas?’ vroeg ik. Ik moest het weten.
‘We zijn hem een keer tegen gekomen met zijn zus tijdens een avondje uit, hij zei geen woord. Maar als blikken konden doden dan had Kevin hier niet gezeten.’
‘Vertel mij wat,’ zei ik.
‘Hoe bedoel je?’
‘Hij heeft me nog een tijdje lastig gevallen met de vraag of ik er niet voor kon zorgen dat het weer goed zou komen tussen jullie.’
Marcel keek me verbaasd aan. We keken even naar Kevin maar die zat in gesprek met Ed en Marieke en had geen idee waar wij het over hadden.
‘Dat meen je niet.’
‘Meen ik wel.’
‘En?’
‘Hij zoekt het maar uit. Ik had je toch verteld dat ik jou gebruikte om te kijken of het werkte, dat leeftijdsverschil?’
‘Ja, en?’
‘Ik zou wel gek zijn om dat te laten mislukken. Jullie horen gewoon bij elkaar.’
Hij sloeg een arm om me heen en trok me even dicht tegen hem aan.
‘Dank je wel,’ zei hij.
Ik glimlachte een keer.
‘Maar waarom wilde je dat zo graag weten eigenlijk?’ vroeg Kevin.
Hij had zich naar ons gedraaid en had waarschijnlijk toch alles gehoord.
‘Gewoon,’ zei ik ontwijkend.
‘Vertel op,’ zei Marcel.
Ik voelde dat de rest ook naar me zat te kijken.
‘Gaat jullie geen reet aan,’ zei ik. ‘Gewoon nieuwsgierigheid.’
Esther zag mijn gezicht en glimlachte.
‘Leuke avond gehad?’ vroeg ze.
‘Ik heb een te gekke avond gehad,’ zei ik en was dankbaar dat ze het onderwerp had weten af te leiden.
Marcel en Kevin stonden op.
‘We gaan er vandoor,’ zeiden ze. ‘Bedankt voor de gezellige avond, moeten we snel nog een keer doen.’
‘Een keer op het strand,’ zei Esther met een spottende blik naar mij.
Ik grijnsde. ‘Als jullie me kwijt zijn ben ik daar te vinden ja.’
Marcel gaf me een stevige omhelzing en een kus op mijn beide wangen. Daarna vertrokken ze.
‘Gaan wij ook zo?’ Erik zei het meer dwingend dan vragend.
‘Ik voel me goed hoor,’ zei Esther een beetje beledigd. ‘Af en toe is hij een beetje te bezorgd.’
Marieke lachte. ‘Hij heeft wel gelijk.’
‘Ik wil nog één ding weten,’ zei Esther, ‘en dan gaan we.’
Ik keek haar vragend aan.
‘Hoe ziet jouw ideale vriend er uit?’
Ik lachte. Wist ook even niet wat voor antwoord ik moest geven. Hoewel, dat wist ik wel, maar wilde ik dat zeggen?
‘Nou?’
‘Ik kan het wel raden,’ zei Lau.
‘Vertel op,’ zei Marieke. ‘Op wie lijkt hij?’
Ik zuchtte een keer. Hier had ik geen zin in.
‘Van iedereen wat,’ zei ik.
‘Wat een kul antwoord,’ zei Esther. ‘Kom op. Oliver, je kunt beter dan dat.’
Ik probeerde de vraag te ontwijken maar dat lukte me niet. Daar gaven Marieke en Esther me geen ruimte voor. Ed zat me geamuseerd aan te kijken.
‘Nou kom op, op wie lijkt hij?’ Esther bleef aandringen.
Ik zuchtte. ‘Op Luc.’
‘Zie je wel,’ zei Esther, ‘wist ik wel.’
‘Op mij? Sodemieter op,’ zei Luc.
Lau glimlachte alleen maar. Die had het ook wel geweten. Hij dacht op dezelfde manier als ik, dat had hij allang gevoeld.
‘Regel jij de rekening?’ vroeg Erik aan Luc terwijl hij opstond.
‘Zoals afgesproken,’ zei Luc.
‘Jongens, moet ik ook niet bijdragen aan deze avond? Tenslotte is het allemaal mijn schuld,’ zei ik.
‘Nee!’ riepen ze allemaal tegelijk.
Ik schoot in de lach.
‘Wij doen vandaag wat terug,’ zei Lau, ‘en daar heb jij voor de verandering eens helemaal niets over te zeggen.’
Protesteren had geen zin. Erik en Esther vertrokken, Marieke en Ed gingen tegelijkertijd. Esther gaf me nog een grote knuffel.
‘Laat me weten wat het geworden is,’ zei ik en legde mijn hand even zachtjes op haar buik.
‘Verzin dat zelf maar,’ grijnsde ze, ‘als je het mij ook maar laat weten.’
Lachend liet ik ze gaan. Ik zuchtte en voelde een hand op mijn schouder. Ik draaide me om en keek in het lachende gezicht van Luc.
‘Nog eentje om het af te leren?’
Ik knikte.
Met zijn drieën zaten we nog aan tafel. Nieuwe fles van Luc voor me.
‘Je hebt ons zoveel gegeven,’ zei Maarten.
‘Jullie mij ook,’ zei ik.
Ze keken me verbaasd aan.
‘Meen ik jongens. Zoals jullie met elkaar omgaan, het was leuk om naar te kijken. Gaf me een goed gevoel.’
‘Zoals je het zelf mee had willen maken?’ vroeg Luc.
‘Don’t push it,’ grijnsde ik.
‘Ik weet genoeg,’ grijnsde hij.
‘We zullen je zo eens naar huis brengen,’ zei Maarten.
‘Is goed,’ zei ik.
Luc regelde de rekening aan de bar terwijl Maarten en ik onze jassen alvast aantrokken. Met Maarten achter het stuur reden we naar huis. Ik gaf ze allebei nog een kus voor ik uitstapte.
‘Morgenmiddag rond een uur of twee vroeg genoeg?’ vroeg Luc.
Ik keek hem vragend aan.
‘Auto van jou ophalen?’
‘Doe geen moeite,’ zei ik, ‘ik regel morgen wel iets.’
Luc zuchtte. ‘Twee uur morgenmiddag. En geen gezeur.’
Ik glimlachte. ‘Twee uur,’ zei ik ter bevestiging en zwaaide ze de straat uit. Ik slenterde de trap op naar boven, naar de vierde verdieping. Glimlachend. Het was een leuke avond geweest. Ik ging mijn appartement binnen en gooide mijn jas op een stoel. Moe maar voldaan liet ik me op bed vallen.

Stipt om twee uur ging de intercom. Luc. Hij was alleen. Ik liep meteen naar beneden en stapte bij hem in de auto.
‘Weer wakker?’ vroeg hij grijnzend.
‘Zeker. Het was een leuke avond Luc. Dank jullie allemaal.’
‘Graag gedaan,’ grijnsde hij.
Ik gaapte een keer.
‘Wat ga je nu doen?’ vroeg hij.
‘Hoe bedoel je?’
‘Marcel en Kevin zijn weer bij elkaar, dat is klaar. Wat nu?’
‘Ik weet het nog niet.’
‘Kom maar eens bij ons op de koffie. Er wonen twee jongens bij ons in de straat. Daar moet je eens wat aan doen.’
Ik lachte. ‘Hulp op afroep?’
‘Het is een tweeling, meer zeg ik niet. Kom maar eens kijken. Beetje sturing kunnen ze wel gebruiken.’
Ik lachte en keek hem een keer aan. Hij keek terug, de auto stond al stil in het parkeervak naast mijn auto. Luc zette de motor uit.
‘Mag ik je nog wat vragen?’
‘Jij altijd Luc.’
‘Meende je dat gisteravond?’
‘Wat?’
‘Dat over die ideale vriend?’
Ik glimlachte verlegen.
‘Nou?’
‘Dat meende ik, ander zou ik het niet zeggen.’
‘Die lijkt op mij? Het warhoofd? De onzekere? Die over alles twijfelt?’
‘Dat maakt hoe je bent, Luc.’
‘Yeah, right.’
‘Luc, ik gun niemand wat jij hebt meegemaakt. Maar als het dan toch gebeurd is, ik zou er voor je zijn. Zoals Maarten er voor jou was. Het geeft je karakter, Luc. Jij hebt van alles meegemaakt. Jij neemt niets zomaar aan, jij denkt na over dingen.’
Hij keek me een keer spottend aan.
‘Ik meen het, Luc. Niet dat ik problemen graag opzoek, maar ik heb een hekel aan mensen die altijd denken dat alles goed gaat, die niet kijken naar problemen van anderen. Jij snapt dat er dingen kunnen gebeuren. En toch blijf je vrolijk. Je hebt karakter, Luc, een dijk van een karakter.’
Hij zweeg nog steeds.
‘En je ziet er gewoon lekker uit,’ zei ik.
Toen schoot hij in de lach. ‘Genoeg, eruit!’
Ik lachte. ‘Bedankt voor de geweldige avond.’
Ik kuste zijn wang en wilde uitstappen.
‘Momentje,’ zei hij. ‘Ik heb nog iets voor je.’
Hij pakte een envelop en gaf het aan mij.
‘Dat is niet van iedereen, weten ze ook niets van. Dit is alleen van Maarten en mij, voor alles wat je voor ons gedaan hebt. Ideetje van hem trouwens.’
Ik maakte de envelop open, keek er in en schoot in de lach.
‘Ik wist dat je het leuk zou vinden, anders had je het ons toen nooit laten doen.’
Ik haalde het kaartje voor het concert van hun favoriete band uit de envelop.
‘Jullie zijn er toch ook, hoop ik?’
Hij grinnikte. ‘Wat dacht je dan.’
‘Ik zal er zeker zijn, Luc.’
‘Mooi, drinken we er daar nog eentje op.’
‘Het duurt nog even voor dat het is, zie ik.’
‘We zien je in 013 wel, op jouw vaste plek.’ Hij grijnsde.
‘Links in de zaal, onder in de buurt van de bar.’
‘Ik wist het,’ zei hij lachend.
‘Gaaf Luc, echt waar.’
‘Ik zal het doorgeven.’
‘Dank je wel,’ zei ik en gaf hem een kus op zijn wang.
‘Kom je nog een keer kijken naar die twee jongens?’
‘Ik kom snel een keer langs,’ beloofde ik.
‘Moet je doen. Zit een leuk verhaal in, denk ik.’
Ik grijnsde en deed de deur open naast me. Luc pakte mijn arm en hield me tegen.
‘Ik wil je nog bedanken,’ zei hij toen serieus.
‘Bedanken?’
‘Voor mijn reis naar Oostenrijk. Had ik echt nodig.’
Ik glimlachte. ‘Was eigenlijk niet echt handig van je om te doen. Maar misschien had je het nodig. Je had beter kunnen praten.’
Hij grinnikte. ‘En dat doe jij ook altijd? Is dat niet ook een puntje van jezelf? Eenzame opsluiting?’
Ik keek alleen maar naar mijn voeten. De wind van buiten waaide nu echt door zijn auto heen. Mijn rechtervoet stond al buiten. Even keken we elkaar aan. Zijn heldere ogen keken me lachend aan. Hij boog zich naar me toe en gaf me een kus. Ik kuste hem terug. Onze lippen bleven net iets te lang op elkaar. Ik zuchtte.
‘Als ik ooit nog eens vlucht voor een dag, en ik kom je tegen op het strand, zullen we dan samen nadenken?’
Ik glimlachte. ‘Deal.’

© Juli 2005 Oliver Kjelsson