‘Valentijn!’
Ik kreunde, lag net zo lekker. Ik stond op en liep naar de deur. Ik riep terug dat ik er aan kwam. Ik dronk het laatste beetje uit mijn glas en nam het mee naar beneden. Ik ging zitten.
‘Hey.’
Het was stil met zijn drieën.
‘Lilly er niet?’ vroeg ik zo gewoon mogelijk.
‘Nee.’
‘Goh,’ zei ik spottend.
Bestraffende blik van mijn vader.
‘Lekker rustig met eten.’
‘Valentijn…’
Oké, ik moest het onderwerp laten rusten. Maar ik vond het niet erg dat ze er niet was. Die ging weer laat thuis komen en dat ging weer klappen. Geen zin in, dat deden ze later maar. Ik wilde nu gewoon lekker rustig eten, zonder gezeur of commentaar van haar. Dat lukte, toen ik weer naar boven ging was ze nog steeds niet thuis. Ik checkte mijn huiswerk, bekeek wat ik voor de volgende dag moest doen. Niet veel gelukkig, zag ik. Mijn telefoon piepte. Vriendenapp.
‘Hé Valentijn. Rook alweer opgetrokken?’
‘Nope. Ze is nog niet thuis. Kanonnen staan opgesteld.’
Martin stuurde een breed lachende emoticon. Ja, zeker, grappig dit. Hij had tenminste leuke broers. Ik klapte mijn boek dicht en zocht afleiding op You Tube. Ik hoorde een deur beneden. Half negen, dat was nog best vroeg, vergeleken met de dag ervoor.
‘Zo jongedame!’
Ah, mijn vader stond meteen in de gang.
‘Ik dacht dat wij een afspraak hadden? Jij zou meteen uit school naar huis komen.’
‘Dat was geen afspraak.’
‘Niet?’
‘Als jij iets zegt is dat nog geen afspraak.’
‘Als ik zeg dat jij direct uit school naar huis komt dan kom jij gewoon meteen naar huis. Zeker na gisteravond!’
‘Schreeuw niet zo man.’
Ze stampte de trap op.
‘Kom terug!’
Ik was verbaasd, ze stopte op de trap. Ik hoorde haar zuchten.
‘Wat?!’
‘Ik wil niet zo’n grote mond van jou!’
‘Ik was toch al op weg naar bed?’
‘Mooi. Heel goed!’
Ze liep weer mopperend verder naar boven. ‘Jezus…’
Haar deur klapte dicht. Stilte daarna. Ik liep nog even naar beneden om nog wat te drinken. Mijn ouders zaten stil in de bank, tv aan. De sfeer was beneden peil, dat zag ik wel. Ik pakte nog wat te drinken.
‘Jullie ook iets?’
‘Ja, sapje, lekker.’ Dat was mijn moeder.
Ik hing bij de keukendeur iets naar achteren om nog een keer naar mijn vader te kijken. Hij voelde het.
‘O, nee, ik heb nog. Dank je.’
Hij glimlachte naar me. Ik schonk twee glazen in en nam ze mee de kamer in.
‘Dank je, jongen,’ glimlachte mijn moeder.
Er hing een ongemakkelijke stilte. Ik zei ook maar niets, bleef gewoon naar de tv staren terwijl ik eigenlijk geen idee had waar ik naar zat te kijken. Lilly kwam naar beneden en liep zonder iets te zeggen naar de koelkast. Mijn vader volgde haar met zijn blik, om te kijken wat ze pakte. Water, in een glas met ijsklontjes. Daarna was ze weer weg. Zonder een woord. Er was even een korte blik tussen mijn vader en mijn moeder, maar ze zeiden niets. Ik dronk mijn glas leeg en zette die weer in de keuken.
‘Ik ga douchen,’ zei ik.
‘Oké. Welterusten.’
‘Trusten.’
Ik liep langzaam de trap op, zag licht op de kamer van Lilly en pakte een handdoek op mijn kamer. Daarna deed ik de badkamerdeur op slot. Ik zuchtte toen het water over me heen viel. Ik poetste mijn tanden tegelijkertijd en bleef daarna nog even gewoon staan. Lilly rammelde aan de deur. Wie anders.
‘Schiet eens op! Ik moet de badkamer in!’
‘Straks,’ riep ik terug.
‘Schiet gewoon op Valentijn.’
Ja, dag. De groeten. Ze wachtte maar even. Ze rammelde weer met de klink. Ik hoorde mijn vader beneden iets roepen, maar niet precies wat. Ik hoorde de deur van haar kamer weer dichtslaan. Mij best, ik bleef nog even. Alsof ze er op zat te wachten om de badkamer in te willen als ik er net binnen was. Ik trapte er niet in. Ik draaide de kraan dicht, droogde me af en slenterde in mijn boxer terug naar mijn kamer. Toen ik langs haar deur liep bonkte ik een keer op haar deur.
‘Je kunt erin!’
Geen reactie. Ik roste nog een keer met de handdoek over mijn haar en hing de handdoek over een stoel. Ik zette mijn rugzak klaar en dook mijn bed in. Ik hoorde niets, zo’n haast had ze er dan ook weer niet mee. Ik was moe. Moe van het gedoe, moe van de korte nacht ervoor. Ik deed mijn ogen dicht en was weg.
Voor een half uurtje. Toen werd ik wakker van haar kamerdeur die niet al te zacht dichtging. Daarna bleef ik wakker van het geluid van de douche. Ik kreunde en draaide me op mijn andere zij. Langzaam zakte ik weer weg, viel in slaap tot ze klaar was en haar kamerdeur weer dicht ging. Ik lag op mijn rug naar het plafond te staren. Bleef het nou stil? Het was weer rustig in ieder geval. Mooi. Ik draaide me nog een keer om en deed mijn ogen dicht. Ik hoopte maar dat ze ging slapen en niet nog een keer van haar kamer kwam en weer terug. Nee dus. Ineens was er muziek. Hard. Ik zuchtte een draaide me weer op mijn rug.
‘Lilly!’
Dat was mijn vader onder aan de trap.
‘Lilly!!’
Ja, ga roepen, dat helpt. Ik zuchtte. Ik was er klaar mee. Ik sloeg mijn dekbed terug, trok mijn kamerdeur open en beukte die van haar open. Ik liep door naar haar bed, griste haar Bluetooth speaker van het tafeltje en slingerde haar oordopjes in haar gezicht.
‘Zet die maar op.’
‘Lilly!’ Mijn vader riep nog een keer.
‘Ga van mijn kamer!!’
‘Jij gaat nu gewoon normaal doen,’ blafte ik. ‘Je doet die oordopjes maar in, ik wil onderhand wel eens een keer gaan slapen.’
‘Lilly!!!’
Kwam hij nou echt niet naar boven? Ik liep haar kamer weer uit, trok haar deur hard dicht en zette de speaker uit.
‘Het is al geregeld pap,’ zei ik cynisch.
‘Mooi.’
Ik gooide de speaker het trapgat in. ‘Hier. Vangen.’
Ik hoorde aan de klap dat dat niet gelukt was.
‘Valentijn…’
Ik reageerde er niet meer op, trok mijn kamerdeur dicht en ging weer in bed liggen. Slapen. Alsof me dat nog snel ging lukken. Ik was woest. Alweer.
Het was stil aan het ontbijt. Op de hoek van de tafel lag de speaker, half uit elkaar. Ik keek er naar en nam nog een slok melk. Mijn vader keek naar de speaker en daarna naar mij.
‘Dat was niet handig, Valentijn.’
Ik haalde mijn schouders op.
‘Die is niet meer te maken.’
‘Mooi, hebben we er ook geen lawaai meer van.’
‘Valentijn…’
‘Wat? Ik was al voor de derde keer opnieuw wakker door dat gedoe van haar. Ik was er gewoon klaar mee.’
‘Dat die speaker nu kapot is gaat niet helpen.’
‘Dan heeft ze pech.’
‘Dat lost het niet op, jongen,’ zei mijn moeder. ‘Je weet hoe ze is.’
‘En zo ben ik als ik drie keer wakker wordt gemaakt en daar pissed over ben. Dat leert ze dan ook maar eens. Daar mag zij dan maar eens rekening mee houden.’
Stilte. Ik had er ook niets meer over te zeggen. Klaar. Ik pakte mijn jas en slingerde mijn rugzak over mijn schouder.
‘Doei.’
Ik kreeg nog een appel van mijn moeder. Ik voelde de andere nog zitten, deed hem maar in de linker jaszak.
‘Dag jongen.’
‘Doei, tot vanmiddag.’
Op de fiets pakte ik de appel uit mijn rechter jaszak en nam een hap. Ik werd wakker van de frisse smaak en slingerde het klokhuis niet veel later een struik in. Lekker. In de kantine zag ik de anderen al zitten.
‘Môgge jongens.’
‘Zo,’ lachte Martin, ‘dat ziet er frisser uit dan gisteren.’
‘Beetje.’
‘Alles rustig thuis?’
‘Nadat ik haar speaker van de trap af kapot heb gegooid wel ja.’
Martin keek me lachend aan. ‘Je hebt wat!?’
‘Ja, ik sliep net, zet ze ineens haar muziek hard aan. Staat mijn vader onder aan de trap te schreeuwen dat het zachter moet, probeer dan nog maar eens te slapen. Toen ben ik maar haar kamer ingelopen en heb hem uitgezet en meegenomen. Ik gooide hem naar beneden naar mijn vader maar die kon hem niet vangen.’
‘Wat zei ze?’
‘Niks. Ik weet niet of ze dat ding al gezien heeft.’
Martin bleef lachen.
‘Ja, lach maar, maar dat gaat nog een hoop gedoe opleveren.’
‘Hallo,’ zei Diederik, ‘ze vraagt er toch om? Eigen schuld.’
‘Ja. Maar ik kreeg vanmorgen van mijn ouders toch te horen dat het geen handige actie van me was.’
Martin schudde lachend zijn hoofd.
‘Weekend,’ lachte Martin later die middag.
‘Gaan we de stad in?’ vroeg François.
Hij schudde zijn hoofd. ‘Ik ga naar huis. Leuke klus dit weekend.’
‘Wat gaan jullie doen?’
‘Een tuinhuisje bouwen. Vandaag is het hout geleverd.’
‘Wat moet je daar nou weer mee?’ vroeg Diederik verbaasd.
‘Stoelen in zetten,’ antwoordde Martin schouderophalend.
‘Jullie hebben een hele grote schuur!’
‘Ja, ho, het is niet alleen een tuinhuisje… Overdekte veranda eraan, barbecue erin…’
‘Klinkt gaaf,’ lachte ik.
‘Zien?’
‘Best.’
‘Rij maar mee.’
Diederik en François gingen naar huis, ik wilde met Martin mee. Ik was nieuwsgierig, ik kende de projecten van bij hem thuis. Bovendien wilde ik nog niet horen hoe Lilly het vond dat haar speaker kapot was.
Ik lachte toen we twee pallets hout op de oprit zagen staan. Martin grijnsde naar me.
‘Zou het genoeg zijn?’
‘Hoe groot wordt dat ding?’
‘Mwoh, niet zo groot. Tuinhuisje vijf bij drie, de veranda vijf bij vijf ongeveer.’
We zetten de fietsen voor de garage en liepen achterom de tuin in. Zijn twee broers waren gaten aan het graven.
‘Hè, hè, daar is ie. We zijn al bijna klaar man. Hé Valentijn.’
Martin protesteerde. ‘Dat jullie de hele dag niets doen verder… Ik heb gewoon school hoor.’
Ze lachten. ‘Beton kan erin, dan kunnen we morgen beginnen.’
Ik keek naar de gaten en glimlachte. Flinke oppervlakte. Nou hadden ze een flinke tuin, er bleef nog meer dan genoeg ruimte over. Martin nam me mee naar de keuken.
‘Hier,’ zei hij terwijl hij een tekening uitvouwde.
‘Gaaf.’
‘Mooi hé?’ zei hij terwijl hij twee blikjes uit de koelkast pakte.
Ik knikte. ‘Zelf ontworpen?’
‘Met zijn drieën. Pa heeft ons de opdracht gegeven. En een budget. “Doe je best maar.” Nou dat hebben we gedaan. Ton kon aan een goedkope partij hout komen, toen hielden we zelfs geld over voor een barbecue.’
Hij wees naar de tekening.
‘Helemaal ingebouwd?’ vroeg ik.
Martin knikte. Zijn broers kwamen binnen.
‘Ja, lekker pik. Doe ons maar een biertje.’
Martin zuchtte gespeeld en pakte twee flesjes uit de koelkast. Ton pakte zijn flesje en keek er een beetje verbaasd naar.
‘Zo kan ik niet drinken Martin.’
‘Je weet toch nog wel hoe een opener werkt?’
Ton lachte en haalde zijn sleutels uit zijn broekzak. Met een opener als sleutelhanger. De oudste broer van Martin kwam naast me staan bij de tekening.
‘En? Vind je er van?’
‘Gaaf.’
‘Mooi hè? Heeft Martin mooi gedaan. Vooral die ingebouwde barbecue.’
‘Vet.’
‘Hij staat in de schuur, kom maar eens mee.’
Ik volgde hem, Martin en Ton bleven in de keuken. Ik floot tussen mijn tanden toen ik hem zag staan.
‘Dat is niet zomaar een barbecue.’
Roel lachte. ‘Officieel heet het ook een Outdoor Kitchen. Splinternieuw. Overgenomen van iemand die zich een beetje vergist had in de maat.’ Hij keek me aan en grijnsde. ‘Martin heeft zijn tekening er op aan moeten passen.’
‘Gaaf. Echt,’ zei ik terwijl ik een slok van mijn blikje nam.
‘Wordt ook gaaf. Pa en Ma zijn er ook wel blij mee.’ Hij nam een flinke slok van zijn bier. ‘Als ie aangesloten is kom je maar eens eten. Of kom je morgen meehelpen?’
‘Kun je hulp gebruiken?’
Hij sloeg me op mijn schouder. ‘Paar extra handen is altijd handig.’
We lachten toen we terug liepen.
‘Coole keuken hè?’ zei Martin toen we terug in de keuken waren.
‘Zeker.’
‘Hij komt morgen helpen,’ zei Roel.
Martin lachte. ‘Hij kan helemaal niks.’
‘Nee, jij kunt niet uitleggen hoe het moet.’ Roel knipoogde naar me. ‘Komt goed morgen Valentijn. Gezellig. Trek oude kleren aan.’
Ik was er vrolijk van toen ik naar huis fietste. Dat was snel over toen ik thuis kwam. Ik kreeg meteen Lilly over me heen.
‘Jij gaat een nieuwe speaker betalen!’
‘Had je hem maar niet zo hard moeten zetten.’
‘Het is jouw schuld dat ie kapot is!’
Ik haalde mijn schouder op.
‘Jij betaalt gewoon een nieuwe!’
Ik keek naar mijn ouders, hun blik zei me genoeg. Dit ging me geld kosten.
‘Mam, Pap,’ protesteerde ik. ‘Zij zet hem zo hard. Ze zet hem toch niet zachter. Wat moest ik dan?’
‘Kapot gooien was niet nodig Valentijn.’
Ik werd kwaad, vooral van die triomfantelijke blik van Lilly. Ik zuchtte. Tot tien tellen nu.
‘Ik ga er wel eentje bestellen.’
‘Dat duurt te lang. Dan heb ik hem pas maandag of zo.’
Ik haalde mijn schouders op. ‘Graag of niet.’
‘Je kunt morgen toch gewoon de stad in?’
‘Nee, ik heb geen tijd.’
‘Dan maak je maar tijd!’
‘Ik heb beloofd morgen de hele dag bij Martin thuis te gaan helpen. Dus ik heb geen tijd.’
‘Dat zeg je dan maar af!’
‘Lilly,’ kwam mijn vader er tussen, ‘als hij afspraken heeft dan is dat zo. Hij kan hem gewoon online bestellen.’
Ze zuchtte protesterend en stampte de kamer uit. Toen ze weg was keek ik verbaasd naar mijn ouders.
‘Ik heb hier dus geen zin in hè? Ze leert het maar eens een keer. Echt.’
‘Je kunt hem gewoon online bestellen, ze wacht maar een paar dagen.’
‘Dan nog,’ protesteerde ik.
‘We regelen wel wat,’ zei mijn moeder.
Lilly kwam terug de kamer in met haar iPad. ‘Deze.’
Ik keek en lachte. ‘Ja, dáág. Je krijgt dezelfde terug.’
‘Had je hem maar niet kapot moeten gooien.’
‘Had je hem maar niet zo hard moeten zetten iedere keer. Je kunt dezelfde terug krijgen, punt.’
Ze wilde nog iets zeggen maar mijn vader greep in. ‘Genoeg Lilly.’
Met een diepe zucht was ze weer naar haar kamer. Ik schudde mijn hoofd, haalde mijn broodtrommel uit mijn tas en liep naar de keuken.
‘Ik betaal hem je wel terug,’ zei mijn moeder toen ik bij de vaatwasser stond.
Ik glimlachte maar.
‘Wat ga je eigenlijk doen?’ vroeg mijn vader de volgende ochtend toen hij me in een oude broek en oude trui naar beneden zag komen.
‘Tuinhuisje bouwen. Nou ja, “je”… Het is een flink ding. Met veranda en Outdoor Kitchen,’ zei ik lachend met nadruk. ‘Niets kan normaal bij die familie.’
‘Ze hebben de ruimte ervoor.’
‘Dat sowieso. Projectje van Martin en zijn broers. In opdracht van hun ouders.’
‘Leuk.’
‘Ik heb gister de tekening gezien, wordt mooi denk ik.’
‘Als zij het maken wel ja.’
Ik glimlachte en pakte een broodje.
‘Ik heb de speaker besteld trouwens. Wordt maandag geleverd.’
‘Wat kostte het?’ vroeg mijn moeder.
’65 Euro. Nou ja, iets meer, maar dat verschil betaal ik wel.’
Ze keek me vragend aan.
‘Ik heb dezelfde besteld, maar een luxere versie. Was een tientje duurder. Verder helemaal dezelfde, maar met een rubberen stootrand eromheen.’
Mijn vader zei niets, maar hij grijnsde wel.
© 2020 Oliver