Terence (deel 10)

Yannick keek nog steeds schuldig.
‘Jezus, Terence,’ zuchtte Luc.
Hij liep op hem af en sloeg zijn armen om hem heen. Terence begroef meteen zijn hoofd in de trui van Luc en hield hem stevig vast.
‘Jongen,’ fluisterde Luc.
Terence zuchtte een keer diep.
‘Beloof me dat je dat nooit zal doen, Terence.’
‘Die tijd is geweest, toen had ik niemand,’ zei Terence zacht. ‘Niemand maakt me nog zo gek. Echt niet. Niet zolang ik jullie allemaal ken.’
Yannick stond er onbeholpen bij, veegde een traan van zijn wang. Ik keek even naar hem en wenkte hem mee naar de keuken. Ik schonk wat voor hem in en keek hem aan.
‘Gaat het?’
Hij haalde zijn schouders op. Wat dat betreft paste hij goed bij Terence.
‘Weet je wat?’ zei ik. ‘Bel even naar huis en vraag of je hier kunt blijven eten. Ik denk dat Terence het wel fijn vindt als je nog even hier blijft.’
Yannick knikte en viste zijn telefoon uit zijn broekzak. Ik liep de kamer in en zag dat Luc nog steeds met zijn armen om Terence heen stond. Luc keek me even aan en ik zag dat hij het net zo moeilijk had als Terence. Ik knipoogde een keer en streek Terence een keer door zijn haar. Hij keek op en zag dat ik het was. Hij was al weer wat rustiger.
‘Waar is Yannick?’ vroeg hij zacht.
‘Die staat in de keuken, hij belt naar huis dat hij hier blijft eten.’
Ik zag een kleine glimlach op zijn gezicht, al was het maar kort. Luc kuchte een keer en liet hem los. Terence veegde zijn mouw langs zijn ogen en keek me aan. Ik hoorde wat zacht gepraat in de keuken. Ik ging even kijken of alles nog wel goed ging. Terence was in de bank geploft. Yannick drukte net zijn toestel uit en keek me aan.
‘Het is goed,’ zei hij.
‘Beetje toneel spelen waarschijnlijk aan de telefoon,’ grijnsde ik voorzichtig.
Hij glimlachte.
‘Ik ben blij dat het er uit is,’ zei ik zachtjes terwijl ik de koelkast open trok.
Weer een flauwe glimlach.
‘Volgens mij komen we langzaam tot de kern van alle problemen.’
Yannick liep richting de kamer. ‘Jullie weten nog niet de helft.’
Even keken we elkaar aan. Hoe graag ik het ook allemaal wilde weten, ik liet hem gaan. Ik vroeg niet verder. Dit was voor vandaag waarschijnlijk wel even genoeg.

Toen ik de huiskamer binnenkwam was Luc in een la van de kast aan het zoeken.
‘Zoek je?’
‘Bestellijst van de pizzeria. Of heb jij nog zin om te gaan koken?’
Ik haalde mijn schouders op.
‘Dat dacht ik al.’
Yannick was naast Terence gaan zitten, ze zaten een beetje voor zich uit te staren. Met een “daar is ie” viste Luc een folder uit de rotzooi en ging zitten. Luc bekeek de lijst.
‘Die tent is al twee manden dicht,’ zei Terence droog.
‘Kut,’ zei Luc en keek over de folder naar Terence. ‘Meen je niet.’
‘Zit nou een shoarmazaak in.’
Luc haalde zijn schouders op. ‘Ook lekker.’
Terence stak zijn hand in de broekzak van Yannick. Die begon te lachen. Ze stoeiden even maar toen had Terence toch zijn telefoon af kunnen pakken.
‘Nummer hebben?’
Luc keek hem even verbaasd aan.
‘We hebben ze al een paar keer gebeld als we bij Yannick zaten,’ was de verklaring. ‘Best lekker spul hebben ze.’
Yannick knikte bevestigend. Luc grijnsde een keer en keek naar het nummer.
‘En hebben de heren nog tips voor wat we het beste kunnen bestellen?’
Het werden een paar schotels, maar het kon drie kwartier duren. Langzaam kwam de beladen sfeer weer terug in de kamer.
‘Gaan jullie echt met school praten?’ Terence keek een beetje benauwd, stelde de vraag zomaar vanuit het niets na een paar minuten stilte.
‘Ja,’ zei ik. ‘Ik vind dat ze moeten weten wat er aan de hand is.’
Terence zuchtte.
‘Terence, als ik het zo hoor gaat die jongen niet vanzelf ophouden.’
‘Dat doet ie anders ook niet. Of jullie nou met school gaan praten of niet.’
‘Misschien,’ moest ik toegeven. ‘Maar dan weten ze wel waar het vandaan komt. Dat scheelt een schorsing.’
‘Het is toch een kutschool.’
‘Terence…’
‘Hoe is die jongen het eigenlijk te weten gekomen?’ vroeg Luc, ook om de kutschool discussie te omzeilen.
Terence trok zijn knieën op, zette zijn voeten op de rand van de bank en sloeg zijn armen om zijn benen. Zijn kin rustte er bovenop.
‘Ik was ooit verliefd op hem,’ zei hij toen zacht.
‘En dat heb je hem verteld?’
Terence knikte. ‘Maar het was niet echt wederzijds.’
Luc grijnsde om de spottende manier waarop Terence het zei. Ook Terence glimlachte kort.
‘Ik ken hem eigenlijk van voetbal,’ ging Terence verder. Hij kwam ineens los. ‘Hij zit niet bij mij in de klas. Binnen de kortste keren wist het hele team het. Ik heb er nog één wedstrijd gespeeld. Toen ben ik maar gegaan.’
‘Dat verhaal ken ik,’ zei Luc.
Terence keek hem verbaasd aan. Luc keek even naar mij. Ik knikte alleen maar.
‘Niet kwaad worden, maar ik heb het van Erik.’
‘Erik?’
‘Hij heeft een paar keer per jaar een vergadering met trainers uit de regio. Daar kregen ze het over splitsingen in het team. Erik vertelde over mij, toen we samen nog voetbalden. Een jongen uit ons team had Maarten en mij zien zoenen bij het zwembad.’
Yannick lachte vol ongeloof.
‘Ja, dom misschien,’ glimlachte Luc. ‘Maar dat liep verkeerd, die jongen begon bij de eerstvolgende training meteen te zeiken. De trainer heeft hem toen uit het team gezet. Toen Erik dat vertelde was er een andere trainer die een beetje hetzelfde had meegemaakt. Alleen die jongen wilde zelf niet meer.’
Terence keek strak voor zich uit.
‘Ik zal eerlijk met jullie zijn, jongens. Erik had al een vermoeden. Hij vond je erg op mij lijken toen ik zo oud was als jij. In heel je doen en laten. Hij heeft die trainer gevraagd hoe die jongen heette.’
‘Harry,’ zei Terence.
‘Nee. Terence.’
‘Ik bedoel, die trainer heet Harry.’
Terence en Luc keken elkaar kort lachend aan.
‘Toen wisten we eigenlijk al genoeg,’ ging Luc verder.
‘Dat hebben jullie nooit laten merken.’ Terence zei het verbaasd.
‘Nee, wat moesten we dan? Jou voor het blok zetten? We zijn er nooit zo’n voorstander van geweest om iemand gedwongen uit de kast te laten komen. Zeker niet als je al zo’n lullige ervaring achter de rug hebt.’
‘Dus Erik weet het van ons?’
Luc schudde zijn hoofd. ‘Natuurlijk niet. Maar ik waarschuw jullie. Hij had het eerder door dan wij. Hij heeft een tijd geleden al voorspeld dat het iets zou gaan worden tussen jullie.’
Terence en Yannick keken elkaar glimlachend aan met een verliefde blik. Dat gaf me een warm gevoel. Herkenning van vroegere tijden? Waarschijnlijk wel.
‘Weet je nog dat jullie naar de film zijn geweest? Wij zaten met Erik en Esther hier in de tuin. Toen hebben we het er over gehad. Maarten en ik waren er van overtuigd dat het iets zou worden met die twee meisjes, maar Erik dacht er anders over.’
Ze glimlachten weer.
‘Weten zij het?’ vroeg ik.
‘Wie?’ vroeg Terence.
‘Die twee meisjes.’
Hij schudde zijn hoofd.
‘Nou ja,’ zei Yannick. ‘Ze zullen wel een vermoeden hebben.’
‘Denk je?’ zei Terence.
‘Na dat straatfeest hier? Kan bijna niet anders.’
Ik zag het weer voor me. Het heen en weer gedraai van die vier, Terence en Yannick tegen de muur van de schuur aan het eind van de avond. Terence haalde zijn schouders op en glimlachte.
‘Wisten jullie het toen al van elkaar?’ vroeg ik.
Terence glimlachte en schudde zijn hoofd. ‘Hopen misschien.’
‘Ik vraag misschien teveel,’ zei ik, ‘maar wie van jullie twee heeft de grote stap gezet?’
Yannick lachte.
‘Hij,’ zei Terence. ‘Omdat hij teveel gedronken had. Ik had het echt nooit gedurfd.’
‘Het zag er leuk uit,’ zei Luc.
Meteen keken ze verschrikt naar ons.
‘We hebben jullie zien staan,’ zei ik. ‘Waarom denk je dat we die tuinstoelen in de hal hadden neergezet?’
‘Jullie wisten het eigenlijk meteen vanaf het begin?’ Terence keek me vol ongeloof aan.
Ik knikte grijnzend. Ze konden er gelukkig om lachen. Meteen daarna ging de deurbel. Etenstijd. Afleiding.

Het had indruk gemaakt, die laatste opmerking van ons. Dat we het meteen wisten, maar het niet hadden laten merken. Ze moesten lachen toen ik zei dat ik het vervelend vond dat het door die badkamerscène uit was gekomen. Ze hadden bekend dat ze zich erg opgelaten hadden gevoeld. Maar in totaal waren zij en wij erg blij dat alles nu uitgepraat was. Dat we wisten wat we aan elkaar hadden. Yannick ging laat naar huis die avond. Hij en Terence hebben nog lang samen in de hal gestaan voor hij echt naar huis toe ging. Luc en ik vonden het allemaal wel prima zo. Laat ze maar even. Terence ging meteen daarna naar bed, Luc en ik niet veel later.
‘Wat gaan we er verder aan doen?’ vroeg Luc toen hij het licht uit deed.
‘Met zijn klassenleraar praten,’ zei ik.
‘Ja, maar verder?’
‘Hoe bedoel je?’
‘Andere school,’ zei Luc.
‘Nieuwe start?’
‘Precies,’ kuste Luc mijn wang in het donker.
‘Dan moet hij zich eerst bewijzen,’ zei ik. ‘Als jij tenminste aan dezelfde school denkt als ik.’
‘We moeten snel met Marieke gaan praten, Maarten. En met zijn psycholoog. Deze doorbraak kunnen we niet laten liggen.’
‘Ik ga maandag eens wat telefoontjes plegen. Zijn school, Marieke…’
Luc kroop tegen me aan en kuste me.

Terence was met Luc meegegaan naar de wedstrijd. In zijn trainingspak. Hij wist dat er geen discussie over mogelijk was, hij zou niet spelen. Volgend mij had het ook weinig nut gehad, hij had maar weinig geslapen deze nacht. Met dikke ogen stond hij naast Luc te kijken hoe de andere jongens zich klaarmaakten voor de wedstrijd. Hij gaapte. Yannick zag het en glimlachte. Terence grijnsde. Hij stak zijn duim op naar hem. Er ging een knipoog terug. De scheidrechter riep de twee aanvoerders bij zich en gooide een muntje op. Kort daarna klonk het fluitje en de wedstrijd was begonnen. Het begon rustig, ze hadden het redelijk onder controle. Tot na een kwartier de tegenstander schoorde. Ze raakten het overzicht kwijt. Na een minuut of vijf was het 0-2. Erik riep van alles, maar het hielp niet echt. Terence stond naast hem en ergerde zich kapot.
‘Yannick! In het midden blijven, lul!’
Erik keek even verbaasd naast zich. ‘Taalgebruik, jongen.’
‘Het is toch zo,’ mopperde Terence.
Erik keek even naar mij en grijnsde. Ik lachte terug.
Het begon er op te lijken dat ze ineens met 12 man speelden. Elf jongens in het veld en een soort megafoon aan de zijkant. Maar het hielp wel. Er viel geen doelpunt meer tot aan de rust. Yannick pakte de drinkfles die Terence voor hem klaar hield. Hij zweette. Luc voorzag iedereen van drinkflessen, Erik iedereen van aanwijzingen. Yannick stond met Terence te praten. Af en toe knikte hij. Ik genoot van de blik die ze elkaar gaven toen ze het veld weer op moesten. Had dit nou echt niemand in de gaten? Terence streek een keer over de rug van Yannick toen die bij hem weg liep, het veld op. Die draaide zich nog een keer om met een brede grijns. Het gezicht van Terence sprak boekdelen. Ik zag Erik kijken. Luc had het ook gezien en gaf me snel een knipoog. Terence keek alweer naar het veld. Beter gezegd, naar Yannick. Die wees naar wat jongens en dirigeerde. Ze keken naar de zijlijn. Terence knikte naar ze. De tweede helft begon. Niet dat het perfect ging, maar er was zeker een verbetering te zien. Terence riep af en toe nog wat. Er was structuur, zelfs mij als leek viel het op. Door commentaar van Terence naar Yannick wisten ze zelfs nog een keer te scoren. Vanaf dat moment was er niets meer terug te zien van de neergeslagen en kwade Terence van de dag ervoor. Rode wangen, felle ogen. En die grijns, die grijns! Trotse blik naar Yannick, die totaal boven zichzelf speelde. De eindstand bleef steken op 1-2, de tegenstander wist niet meer te scoren. En dat was een hele prestatie. Erik was enthousiast en liet dat ook wel merken. Ondanks dat ze verloren hadden was er toch een goede stemming onder de jongens toen ze van het veld kwamen. Yannick liep naar Terence die een drinkfles voor hem vast had. Terence klopte hem op zijn schouder terwijl ze elkaar diep in de ogen keken. Als vanzelf werd de schouderklop een vriendschappelijke omhelzing. Die als vanzelf weer overging in een knuffel die duidelijk een gewone vriendschap voorbij ging. Het duurde maar kort, ze kregen zelf al snel in de gaten wat ze aan het doen waren. Met een rode kop keken ze rond, maar niemand had het gezien. Bijna niemand. Eén iemand had het gezien en keek veelbetekenend.
‘Ik weet zeker dat er iets is tussen die twee,’ zei hij toen hij me voorbijliep naar de kleedkamer. ‘En jullie houden het gewoon voor mij verborgen.’
Ik lachte. ‘Sorry, Erik.’

Maandag zat ik op school, bij zijn klassenleraar.
‘Ik zal maar met de deur in huis vallen,’ zei ik toen ik zat, ‘er is thuis uitgekomen waar die vechtpartij over ging.’
Zijn leraar keek me onderzoekend aan.
‘En ik kom niet om over die schorsing te praten, maar wel over de oorzaak en de schuldvraag.’
Ik kreeg een vragend gezicht.
‘Ik begin er steeds meer van overtuigd te raken dat de ander een even grote schuld heeft, misschien zelfs meer dan Terence.’
‘U durft nogal wat te beweren.’
‘Terence wordt uitgescholden voor homo.’
De leraar keek me spottend aan. ‘Dat gebeurt zo vaak. Het is bijna een standaard scheldwoord geworden. U tilt daar zwaar aan?’
Hij zei het een beetje spottend, doelend op de relatie tussen Luc en mij.
‘Wel als hij het ook is, en het doelbewust gezegd wordt om hem uit de tent te lokken.’
‘Terence?’
Ik knikte. ‘Hij heeft het hem een tijd geleden in vertrouwen verteld.’
‘Dat verandert de zaak,’ zei de klassenleraar voor zich uit.
‘Ik wil de uitbarstingen van Terence niet goed praten, maar het geeft wel een ander licht op het hele gebeuren.’
‘Zeker,’ reageerde hij, ‘zeker. Ik ga er aan werken.’
Met een ferme handdruk stond ik weer buiten. Op naar Marieke.

‘Vertel,’ zei ze toen ik eenmaal zat.
Ik bleef het raar vinden om haar te spreken op haar kantoor. Het was gewoon een goede vriendin van ons, nu zag het er allemaal zo zakelijk uit. Ik zuchtte en deed het hele verhaal. Ze keek me met grote ogen aan toen ik uitgepraat was.
‘Ik denk dat we hier de oorzaak van alles te pakken hebben,’ zei ze.
‘Dat denk ik ook.’
‘Kun jij hem er warm voor maken dat hij hier met zijn psycholoog over gaat praten?’
‘Ik denk het wel,’ zei ik voorzichtig. ‘Maar ik blijf met vragen zitten.’
‘Zoals?’
‘Hoe kan het thuis zo uit de hand gelopen zijn?’
‘Waarschijnlijk omdat ze vragen stelde bij zijn gedrag op school. Als hij dat zou uitleggen, moest hij uit de kast komen. Je ziet het vaak, omdat ze iets niet willen vertellen, bouwen ze een muur op, met alle gevolgen van dien.’
Ik zuchtte. ‘Hoe gaan we dat aanpakken?’
‘Nog even niet. Hij moet eerst rust hebben in zijn kop, uiteindelijk zal hij het toch zelf moeten vertellen thuis.’
‘Jij kent Terence zelf ook, dat kan even duren.’
Marieke lachte. ‘Erg lang zelfs. Maar die Yannick kan hem wel ontdooien. Kijk naar jezelf op die leeftijd, Lau. Ineens gaat alles in een stroomversnelling.’
Ik gaf haar een kus toen ik ging. Met meer herinneringen aan vroeger in mijn kop dan het probleem van Terence. Ik was nog vrolijk ook.

Terence nam mijn verslag van het gesprek op school gelaten voor kennisgeving aan. Hij was het er nog steeds niet mee eens dat ik het verteld had, maar verzette zich er ook niet tegen. Diep van binnen was hij er misschien wel blij mee, al wilde hij dat niet toegeven. Dat was Luc’s theorie tenminste. Hij had waarschijnlijk nog gelijk ook. Al snel was alles weer een beetje bij het oude. Ik had Terence aangespoord om er met zijn psycholoog en begeleider over te praten, maar dat deed hij niet. Hij bleef gesloten. Was hij nou zo dwars, of durfde hij gewoon niet? Ik kon er niet achter komen. Waarschijnlijk het laatste.

Esther belde ons op, ze stelde een dagje naar het strand voor. Gewoon, met zijn allen. Luc had de telefoon opgenomen en was meteen enthousiast. Er werden afspraken gemaakt, we zouden de volgende ochtend vroeg vertrekken. Luc keek Terence aan die het gesprek gevolgd had.
‘Ga je mee?’
Schouders.
‘Ga toch mee man, is gezellig.’
‘Weet niet.’
‘Jullie gaan gewoon mee. Is leuk.’
Ik zag Terence opkijken.
‘Ja,’ zei Luc, ‘Yannick hoort er gewoon bij hoor.’
‘Maar…’
Luc zuchtte. ‘Erik weet het allang hoor. Die heeft zijn ogen ook niet in zijn zak zitten.’
‘Gaat Marieke ook mee?’
‘Ja,’ zei Luc nonchalant, ‘denk het wel.’
Terence keek weer bedenkelijk.
‘Die weet het ook, hoor,’ zei ik.
Hij zette grote ogen op.
‘Terence, ik heb haar op de hoogte moeten houden over die schorsing. Ze kent het hele verhaal.’
‘Dat vertelt ze meteen aan mijn moeder!’
‘Dan ken je Marieke nog niet. Dat vertelt ze nooit zonder jouw toestemming.’
Hij bedaarde weer wat.
‘Nou,’ zei Luc lachend, ‘bel Yannick op en zeg dat ie morgen mee moet.’
Terence bleef een strak gezicht houden en pakte zijn telefoon.
‘Hey, met mij,’ zei hij even later. ‘We gaan morgen naar het strand.’ ‘Met Maarten en Luc. Erik gaat ook mee en zijn vrouw en nog wat vrienden.’ Hij lachte. ‘Gaaf man.’ Hij klonk uitgelaten. ‘Vraag dan of je mee kunt, wordt gaaf.’
Luc en ik keken elkaar verbaasd aan.
‘Weet ik niet,’ ging hij verder en keek ons aan. ‘Hoe laat zijn we terug?’
‘Geen idee. Misschien aan het eind van de middag, misschien eten we daar. We zorgen dat hij op een normale tijd thuis is. Zeg maar dat hij bij ons kan mee-eten.’
‘Weten we niet, je kunt mee-eten.’ Het bleef even stil. ‘Cool!’ Hij keek weer naar ons. ‘Hoe laat vertrekken we?’
‘Vroeg,’ zei Luc.
‘Hij kan vanavond hier blijven slapen als hij wil,’ zei ik zonder er bij na te denken.
Terence keek me bijna glunderend aan. Luc keek met opgetrokken wenkbrauwen. Hij grijnsde.
‘Je kunt hier blijven slapen vanavond,’ probeerde Terence rustig te zeggen. Het bleef weer even stil. ‘Gaaf. Ik zie je straks.’
Hij hing op en keek ons even aan. Opperbest humeur.

Yannick was er een half uurtje daarna. Zijn moeder bracht hem. Ik bood meteen aan om hem de volgende dag weer thuis te brengen. Hij had een grote tas bij, met een kussen, een slaapzak en een luchtbed. Terence bekeek het maar zei wijselijk niets. Toen de moeder van Yannick weg was bekeek ik de zooi in de gang spottend.
‘Nou, nou,’ zei ik, ‘eigen luchtbedje. Goed bekeken.’
Yannick keek me afwachtend aan.
‘Ik zou hem maar snel opblazen als ik jou was,’ grinnikte ik.
Terence lachte, alsof ze die gingen gebruiken. Yannick haalde verontschuldigend zijn schouders op.
‘Zeg de volgende keer maar dat we hier een extra matras hebben, en kussens en dekbedden. Dat scheelt een hoop gesleep voor je.’
Yannick lachte nu ook. Ik begon me nu pas te beseffen wat ik gedaan had met dat voorstel. Het zou hun eerste nacht samen slapen worden.

Ze waren vrolijk, uitgelaten. Luc bekeek het met plezier.
‘Goede zet van je,’ grinnikte hij toen Terence en Yannick even naar boven waren.
‘Ik dacht er eigenlijk niet eens bij na toen ik het voorstelde,’ zei ik. ‘Maar ik gun het ze wel.’
Luc gaf me een kus. Er klonk gestommel op de trap. Terence en Yannick kwamen weer naar beneden om voetbal te kijken. Luc keek mee, ik zat onderuit wat te lezen. Ze hadden commentaar, zoals ze dat altijd hadden. Yannick en Terence hadden zelfs een meningsverschil over een wedstrijd. Yannick vond het goed gedaan, Terence vond het slecht.
‘Luc,’ zei Terence toen hij zijn gelijk niet kreeg, ‘dat is toch bagger wat ze doen?’
Luc grijnsde. ‘Zo slecht is het niet.’
‘Tuurlijk wel.’ Terence werd fel. ‘Helemaal verkeerd opgebouwd. Ze hadden allang kunnen scoren. Jij hebt er ook al geen verstand van.’
‘Zeg,’ lachte Luc.
Yannick lachte mee. ‘Zie je nou wel,’ zei hij droog tegen Terence.
‘Bagger,’ herhaalde die en sloeg lachend tegen het dijbeen van Yannick naast zich.
‘Zoals jij het zegt, dat haalt ie nooit, de afstand is te groot.’
‘Had hij maar geen spits moeten worden.’
Luc lachte. ‘Hij is spits, Terence, geen wereldkampioen op de 100 meter.’
Terence zuchtte. ‘Erik geeft me gelijk, weet ik zeker.’
Luc pakte grinnikend zijn telefoon en begon te bellen.
‘Hey, zit je te kijken?’ Hij lachte. ‘Stomme vraag, tuurlijk, sorry.’ ‘Wat vind jij van de wedstrijd? Yannick en ik vinden het niet slecht, volgens meneer Terence hier is het bagger.’
Terence lachte. ‘Op speaker zetten die telefoon, hij geeft me gelijk.’
Luc drukte het knopje in, we hoorden nog net het laatste van een lach van Erik.
‘Die spits moet eerst maar eens leren lopen,’ hoorden we de blikken stem van Erik zeggen, ‘anders had hij maar geen spits moeten worden.’
Terence stond op en hield zijn twee armen triomfantelijk in de lucht. ‘Tadaa! Ik zei het jullie toch?’
‘Tsssk,’ siste Yannick.
‘En bedankt,’ zei Luc gespeeld beledigd. ‘Zie je morgen.’
Erik sloot lachend af, Terence pakte de twee glazen op tafel.
‘Jij nog?’ vroeg hij over zijn schouder aan Yannick.
‘Lekker,’ zei Luc. ‘Maarten lust vast ook nog wat.’

Terence en Yannick waren na de wedstrijden op tv naar boven gegaan. Ze keken een beetje nerveus, ongewoon. Luc kroop tegen me aan toen ze weg waren.
‘Ik vraag me af of ze slapen vannacht,’ grinnikte hij.
‘Moeten ze zelf weten,’ lachte ik.
‘Ze keken nerveus.’
‘Volgens mij konden ze zelf nog niet geloven dat het zo makkelijk zou zijn om dit voor elkaar te krijgen.’
‘Bij ons moesten jouw ouders er nietsvermoedend een weekend voor naar Groningen.’
‘Goede herinneringen aan,’ zei ik.
Luc hield me stevig vast, kuste mijn oor. ‘Naar boven?’
‘Laat ze nog maar even.’
Hij grinnikte, zoende me. Ik draaide iets, zoende terug. Het tintelde in mijn hoofd. Niet dat het ooit minder is geworden, maar dit gevoel had ik lang niet gehad. Alsof we weer 15 waren en alles nieuw. De spanning van die twee boven sloeg over op ons. Mijn hand gleed onder zijn shirt en kneep in zijn rug. Hij kreunde. Hij liet me los en trok me uit de bank.
‘We doen stil,’ zei hij. ‘En volgens mij hebben ze niets meer om hen heen in de gaten, al schieten we een kanon af.’
Grinnikend liet ik me omhoog trekken, viel in zijn armen en zoende hem lang.
‘Ik wil je tegen me aan hebben,’ zuchtte Luc, ‘jouw huid tegen de mijne. Kom.’

We waren op tijd wakker. Luc draaide zich tegen me aan en kuste me.
‘Goedemorgen,’ kraakte hij.
Ik kuste hem gniffelend terug.
‘Zo maar eens opstaan?’
‘Samen douchen,’ kuste ik hem.
‘En de jongens dan?’
‘Die willen dat daarna waarschijnlijk ook.’
Hij lachte en stond op. Ik bleef nog even liggen, keek naar hem. Hij stond naast het bed, naakt.
‘Wat?’ vroeg hij verbaasd.
‘Je bent mooi.’
‘Gek.’
Lachend stond ik op, gaf hem nog een kus en zocht wat kleren. Luc nam me mee naar de badkamer en sloot de deur. Onder de warme waterstraal werd ik verder wakker.
‘Net als vroeger,’ zuchtte hij zoenend.
De sfeer van de avond ervoor was er nog steeds. Ik voelde hem tegen mijn been groeien. Ik gniffelde, liet hem er tussen. Traag gleed hij tussen mijn dijen heen en weer.
‘Net als vroeger,’ kuste ik terug.
We zoenden traag, af en toe spande ik mijn beenspieren wat een zachte kreun van hem opleverde. Met een korte ademstoot spande zijn hele lichaam, even later ontspande hij zuchtend. Zijn hand streelde mijn kruis en trok me. Traag maar doeltreffend. Mijn tong speelde nog steeds traag met die van hem. Ik had zijn hoofd vast met twee handen en ik keek hem diep in zijn ogen toen ik kwam. Ik zuchtte.
‘Luc…’
Met een handdoek om ons heen droogden we elkaar af. We trokken een boxershort aan en gingen terug naar de slaapkamer. Op de kamer van Terence was alles nog stil.
‘Diepe rust,’ grinnikte Luc toen hij zich verder aankleedde.
‘We zullen ze zo toch wakker moeten maken,’ zei ik.
Luc keek me aan en kuste me weer. Ik kneep zachtjes in zijn zij, kuste terug.
‘We gaan ontbijten,’ zei Luc en deed de slaapkamerdeur weer open. Bij de deur van Terence bleef hij staan. Hij klopte zachtjes. Geen reactie.
‘Jongens,’ zei hij.
Stilte. Luc keek me even lachend aan.
‘Dat is laat geworden vannacht.’
Ik grinnikte, Luc klopte wat harder. Het bleef stil. Hij keek me weer even aan en bonkte nu hard. ‘Jongens! Wakker worden!’
Beneden ging de deur van de huiskamer open.
‘We zijn hier hoor,’ hoorden we Terence zeggen.
Luc keek me even verbaasd aan, ik lachte. Eenmaal beneden was de tafel gedekt, het hele ontbijt stond klaar. Ik rook warme broodjes. Terence en Yannick waren in de keuken, allebei een T-shirt en een boxer.
‘Wat is dit?’ vroeg Luc verbaasd.
‘Ontbijtje,’ zei Terence, ‘voor jullie.’
Luc glimlachte, aaide Terence een keer door zijn haar toen die voorbij liep.
‘Lekker geslapen?’ vroeg ik.
Ze knikten gelijk, glunderend. Ik wilde helpen maar dat werd door Terence tegengehouden. Luc en ik gingen zitten en keken hoe ze de laatste dingen op tafel zetten. De oven piepte. Yannick haalde de broodjes voorzichtig uit de oven en zette ze op tafel. Ze gingen zitten en keken nog een keer breed lachend naar ons.
‘Smakelijk,’ zei Terence.
Luc knipoogde naar me. Dit ging een mooie dag worden.

Na het ontbijt gingen ze naar boven. We hadden verteld dat ze nog een half uur hadden voor we zouden vertrekken.
‘Wij ruimen het hier wel op,’ zei ik.
‘Nee, doen wij wel.’
‘Hoeft niet, maar het was een erg leuke verrassing van jullie.’
‘Kom,’ zei Terence tegen Yannick, ‘we gaan douchen.’
Luc verslikte zich bijna in zijn koffie, maar dat hadden ze niet in de gaten. Samen vertrokken ze, achter elkaar aan de kamer uit.
‘Hij heeft een goede smaak, onze Terence,’ zei Luc droog.
‘Yannick ook,’ glimlachte ik.
Luc staarde voor zich uit. ‘Dat mag nooit overgaan tussen die twee,’ zei hij serieus.
Ik stond op en ging achter hem staan, mijn armen om hem heen. Ik kuste zijn kruin.
‘Nee, nooit,’ zei ik zacht.

Ze waren op tijd weer beneden, een beetje tot onze verbazing. Die blik in hun ogen was goud waard. We pakten wat dingen achter in de auto en reden naar Esther en Erik. Marieke en Ed waren er al.
‘Terrens!’
Marleen kwam meteen naar hem toegelopen. Terence lachte verlegen.
‘Mama, Terrens is er ook, en…’
‘Yannick,’ zei Erik.
‘…en Janniek!’
Nu keek Yannick een beetje verlegen. Esther kwam de kamer in.
‘Hey, jongens. Ook mee?’
Ze knikten. Marieke knipoogde naar mij. Ik ging naast haar zitten.
‘Leuke jongen,’ fluisterde ze.
Ik grinnikte. ‘En zo gelukkig ook met hem.’
‘Ik gun het hem.’
‘Zullen we zo gaan?’ vroeg Luc.
‘Eerst koffie,’ zei Erik, ‘ik ben nog niet wakker.’
‘Alles goed, Lau?’ Esther keek me lachend aan.
Ik knikte breed lachend. ‘Het ontbijt stond klaar vanmorgen, wat wil je nog meer.’
Ze keek even naar Luc.
‘De jongens hadden ons verrast vanmorgen,’ zei ik.
‘Ben je blijven slapen vannacht?’ vroeg ze aan Yannick.
Hij knikte. Verlegen misschien, maar wel met een brede grijns. Er kwam koffie op tafel. Luc hielp even mee en ging daarna zitten. Terence en Yannick pakten een stoel van de eettafel en kwamen er bij. Beetje onwennige houding. Vooral naar Marieke toe. Yannick bekeek haar af en toe, Terence zal hem wel ingelicht hebben. De sfeer was gezellig, maar ik voelde een ondertoon. Er werd nog een rondje koffie gedaan. Er was iets. Luc keek me even een keer aan, ik zag zijn gezicht en wist dat hij na zat te denken. Zou het met Terence en Yannick te maken hebben? Ik kon het me niet voorstellen. Esther deed heel open tegen ze, vond het echt leuk dat ze meegingen. Erik stond op en liep de gang in. Even later kwam hij weer terug. Hij was niet alleen. Luc zat er met zijn rug naar toe en keek me vragend aan toen ik breed glimlachte. Ineens kreeg hij twee handen voor zijn ogen.
‘Boe,’ hoorde hij vlak boven zijn hoofd.
Toen glimlachte hij ook. Hij draaide zijn hoofd uit zijn handen en keek achterom.
‘Maarten,’ zei hij verbaasd.
‘Luckie.’
Maarten kwam naar me toe, ik stond op en omhelsde hem.
‘Naamgenootje,’ lachte hij zachtjes.
We knuffelden even.
‘Goed je te zien,’ zei ik.
Ik zag Terence kijken. Volgens mij begreep hij wel wie het was. Ik keek nog een keer naar Maarten.
‘Hoe is het?’
‘Goed,’ zei hij, maar het klonk niet van harte.

© 2007 Oliver Kjelsson